در جنوب رشتهکوه البرز، جایی که کوهستانهای خشک طالقان به آرامی به سمت جنگلهای مرطوب شمال ایران خم میشوند، فرصتی نادر برای احیای یک راه ارتباطی طبیعی بین دو اکوسیستم بزرگ ایران وجود دارد؛ فرصتی که میتواند تنوع زیستی این منطقه را نجات دهد ، یعنی اتصال جنگلهای باستانی هیرکانی شمال به منطقه طالقان.
من پرهام صالحی هستم، اهل طالقان.
سالهاست که میبینم طالقان با وجود زیبایی طبیعیاش، در حال جدا شدن از شمال ایران است؛ نه فقط جغرافیایی، بلکه زیستی. جنگلهای هیرکانی – یکی از قدیمیترین و نادرترین جنگلهای جهان – در سمت دیگر کوهها قرار دارند، اما راه مستقیمی برای تبادل طبیعی بین این دو اکوسیستم وجود ندارد.
من یک پیشنهاد دارم:
ایجاد یک راهروی اکولوژیکی از طالقان به جنگلهای هیرکانی.
به کلامی ساده تر متصل کردن هیرکانی به طالقان با گونه های بومی هیرکانی با هدف بهبود میراث طبیعی کشور.
راهرو اکولوژیکی یعنی چه؟
راهروهای اکولوژیکی یا «راهروهای حیاتوحش» مسیرهایی هستند که به جانوران و گیاهان اجازه میدهند بین زیستگاههای جداشده جابجا شوند. این مسیرها میتوانند از طریق جنگلکاری، حفظ مناطق طبیعی، یا حتی کنترل ساختوساز شکل بگیرند.
چرا طالقان؟ چرا هیرکانی؟
طالقان در دامنه جنوبی البرز، دارای پتانسیل طبیعی زیادی است؛ ارتفاعات، رودخانهها، حیاتوحش کوهستانی، و نزدیکی به مسیرهایی مثل جاده طالقان-کلاردشت (از طریق تنگ گلو) که میتواند بستری برای چنین راهرویی باشد. از آن سو، جنگلهای هیرکانی با ارزش اکولوژیکی جهانی، مقصد این اتصال هستند.
و از لحاظ ایجاد جاذبه گردشگری طبیعی بسیار به بومیان مناطق کلاردشت تا طالقان کمک اقتصادی زیادی میکند.
و قابلیت تبدیل شدن به الگویی پایداری برای سایر نقاط مثل الموت تا هیرکانی را دارد.
چه باید کرد؟
چرا این مهم است؟
زیرا تکهتکه شدن زیستگاهها، یکی از دلایل اصلی انقراض گونههاست.
این راهرو میتواند پلی برای بازگشت تنوع زیستی به البرز میانی باشد، و الگویی برای سایر مناطق ایران.
اگر شما هم علاقهمند به حفاظت محیط زیست هستید، خوشحال میشم با شما در این ایده همکاری کنم.
پرهام صالحی ،طالقان، اردیبهشت ۱۴۰۴
