امضاهای رفتاری ما ایرانیان در خارج یا هموطن شناسی در غربت

از دیرباز ژانر نوشتن از خصوصیات و روحیات ما ایرانیان در ادب فارسی مطالبی وجود داشته است. گونه ای که اخیرا بعضی ها آن را خلقیات نویسی نام گذاشته اند. نامگذاری ای بر اساس چند کتاب به همین نام، عمدتا بدگویی به نیت های مختلف و البته گاهی هم تعریف و تمجید. نگارنده اما چنین قصدی ندارد. فقط تجربیاتش در سفر به کشورهای مختلف و برخورد با هموطنان را در گونه ادبی طنز به اشتراک می گذارد. هدف احتمالا اندکی مطایبه است و شاید یکم بیشتر . این لیست می تواند طولانی تر هم بشود.

1. کله: کله زدن امضای ایرانی هاست. هر جا دیدید در نزاعی کله روانه شد، سریعا به کمک بشتابید که هموطن شما نیاز به مساعدت دارد. هیچ قوم و ملتی در دنیا از مهم‌ترین و حساس ترین بخش بدن به عنوان سلاح استفاده نمی کند. عجیب اینکه این بخش حساس برای آسیب رساندن به قسمت های غیر مهمی مثل بینی یا گونه به کار گرفته می شود. آن هم قسمت خیلی مهم پیشانی که عملکرد اجرایی، حافظه و … را مدیریت می کند.
2. دماغ سر بالا: طبق آمار ۹۵ درصد بینی های سر بالا مخصوص ایرانی هاست. این به این معنی نیست که عمده عمل های جراحی بینی توسط ما انجام می شود، بلکه عمدتا جراحی بینی برای طبیعی شدن آن انجام می شود و اینجا برای غیر طبیعی شدن. لذا هر جا دماغ سر بالا دیدید بدانید با هموطن طرفید. نگارنده شخصا مقادیر متنابهی کودک با بینی های به شدت سر بالا در تهران می بینم و بگمانم اصلاح نژادی هم شده ایم. بینی باستانی عقابی که ویژگی ما ایرانی ها بود به کلی به تاریخ سپرده شده و بینی عروسکی جای آن را گرفته است. تنها جایی که اینجانب بینی عقابی را مشاهده کرده ام نه در دهات دوردست (که آنجا هم عمل بینی شایع است) بلکه بیشتر در بین دیاسپورای مهاجر و اجنبی پرست ایرانی است که عمل بینی را به کناری گذاشته اند.
3. کت باز: هر جا دیدی انسانی دست هایش را بی دلیل اندکی باز نگه می دارد حتما هموطن است. نگارنده شخصا در سالیان گذشته در یک واگن قطار خلوت که از فلورانس ایتالیا به ونیز می رفت بانویی میانسال با کت باز دیدم. اندکی نزدیک تر شدم، گوش سپردم و متوجه شدم که درست حدس زدم. با همسرش فارسی حرف می زد. از دلایل این رفتار ما ایرانی ها اطلاع درستی در دست نیست اما بنظر ”با من سرشاخ نشید من خیلی لاتم” دلیل اصلی آن است.