بررسی روابط تجاری و همکاری‌های بین‌المللی بین کشورها می‌تواند عنوانی گسترده و پیچیده باشد. در اینجا، تعدادی از جنبه‌های کلیدی مورد توجه در این حوزه را بررسی خواهیم کرد:
تجارت بین‌المللی: بررسی روابط تجاری بین کشورها، شامل واردات و صادرات کالاها و خدمات است. این شامل نوع کالاها و خدمات مورد تبادل، حجم تجارت، روندها و الگوهای تجاری، توافقنامه‌های تجاری، گمرک و مقررات تجاری و مسائل واردات کالا مرتبط با تجارت بین‌المللی است.
سرمایه‌گذاری خارجی: بررسی سرمایه‌گذاری خارجی شامل فعالیت‌های سرمایه‌گذاری کشورها در خارج از مرزهای خود است. این شامل سرمایه‌گذاری مستقیم و غیرمستقیم، مشارکت در شرکت‌ها، تشکیل شراکت‌های تجاری و موضوعات مرتبط با حقوق سرمایه‌گذاری خارجی است.
توافقنامه‌های تجاری: بررسی توافقنامه‌های تجاری بین کشورها می‌تواند شامل توافقنامه‌های دوجانبه و چندجانبه باشد. این توافقنامه‌ها ممکن است در زمینه‌های مختلفی مانند تجارت، سرمایه‌گذاری، حقوق مالکیت فکری، کشاورزی و زیرساخت‌ها، راهبردهای تجاری و سایر زمینه‌ها و بازرگانی هرمان منعقد شوند.
توافقنامه‌های دوجانبه و چندجانبه در حوزه تجارت و همکاری‌های بین‌المللی نقش مهمی ایفا می‌کنند. در ادامه به توضیح این دو نوع توافقنامه می‌پردازم:
توافقنامه‌های دوجانبه: این نوع توافقنامه‌ها بین دو کشور واردات کالا از چین منعقد می‌شوند و دو طرف در آنها تعهدات خود را تعیین می‌کنند. این توافقنامه‌ها می‌توانند مربوط به تجارت، سرمایه‌گذاری، حمایت از سرمایه‌گذاری، حقوق مالکیت فکری، مشارکت در زمینه‌های فنی و علمی، حمل و نقل، کشاورزی و زیرساخت‌ها و موارد دیگر باشند. معمولاً این توافقنامه‌ها به صورت دوجانبه و در قالب مذاکرات و توافقات دو طرفه منعقد می‌شوند.
مزیت اصلی توافقنامه‌های چندجانبه این است که تعداد زیادی کشور در آنها شرکت می‌کنند و توافقات بین طرفین برای همه طرفین لازم است. این توافقنامه‌ها معمولاً نقش مهمی در تنظیم قوانین جهانی در حوزه تجارت، محیط زیست، حقوق بشر و سایر زمینه‌ها ایفا می‌کنند.
توافقنامه‌های دوجانبه و چندجانبه همگی برای تنظیم روابط تجاری، سرمایه‌گذاری و همکاری‌های بین‌المللی اهمیت زیادی دارد. این توافقنامه‌ها معمولاً نقش مهمی در تنظیم قوانین جهانی در حوزه تجارت، محیط زیست، حقوق بشر و سایر زمینه‌ها ایفا می‌کنند.
توافقنامه‌های دوجانبه و چندجانبه همگی برای تنظیم روابط تجاری، سرمایه‌گذاری و همکاری‌های بین‌المللی اهمیت زیادی دارند. آنها کمک می‌کنند تا قوانین و مقررات مشترک بین کشورها شکل گیری کند و بهبود روابط تجاری و اقتصادی بین کشورها را تسهیل کند. همچنین، توافقنامه‌های چندجانبه می‌توانند زمینه‌ساز همکاری و تعاون بین کشورها در زمینه‌های مختلف مانند تغییرات اقلیمی، مبارزه با تروریسم، بهداشت عمومی و سایر مسائل بین‌المللی باشند.
به عنوان یک سازمان بین‌المللی، سازمان ملل متحد (UN) دارای نقش بسیار مهمی در حفظ صلح و امنیت جهانی است. تأسیس سازمان ملل متحد در سال 1945 بعد از پایان جنگ جهانی دوم صورت گرفت، با هدف اصلی تامین صلح و امنیت جهانی و جلوگیری از وقوع جنگ‌های مهیب و ویرانکننده مانند جنگ جهانی دوم. در ادامه، برخی از نقش‌های سازمان ملل متحد در حفظ صلح و امنیت جهانی را مورد بررسی قرار می‌دهیم:
حل منازعات صلح‌آمیز: سازمان ملل متحد تلاش می‌کند تا منازعات بین کشورها را به صورت صلح‌آمیز حل کند. این سازمان میزان تخصیص منابع و توسعه نظام‌های حقوقی بین‌المللی را تقویت می‌کند و به واسطه دیپلماسی و مذاکرات، سعی در رسیدن به توافقات و تسویه منازعات بین کشورها دارد.
نظارت بر صلح جهانی: سازمان ملل متحد در صلح جهانی نقش نظارتی دارد. این سازمان به منظور جلوگیری از رویدادهای ناخوشایند و تهدیدهای امنیتی، به صورت مداوم وضعیت جهان را پایش می‌کند و در صورت لزوم، تحرکات لازم را انجام می‌دهد.
ارائه کمک‌های انسانی: سازمان ملل متحد در هنگام بروز بحران‌ها و فاجعه‌های طبیعی یا انسانی، کمک‌های انسانی را به کشورها و مناطق مورد نیاز ارائه می‌دهد. این کمک‌ها می‌تواند شامل ارائه غذا، آب، دارو، پناهگاه و خدمات پزشکی باشد
حفظ نظم جهانی: سازمان ملل متحد به عنوان یک سازمان بین‌المللی، نظم و قوانین جهانی را حفظ می‌کند. این سازمان بر مبنای قوانین بین‌المللی و اصولی نظیر تساوی، استقلال ملی، حقوق بشر و عدالت تجارتی فعالیت می‌کند و تلاش می‌کند تا تعاملات بین‌المللی را بر اساس این اصول تنظیم کند.
عدالت بین‌المللی: سازمان ملل متحد نقشی مهم در تسهیل عدالت بین‌المللی دارد. این سازممان قضایی بین‌المللی به نام دادگاه بین‌المللی دادگستری را تأسیس کرده است که مسئولیت پیگیری و رسیدگی به اختلافات حقوقی بین کشورها را دارد.
عملیات حفظ صلح: سازمان ملل متحد قادر به انجام عملیات حفظ صلح است که شامل ارسال نیروهای نظامی و پرسنل سازمان ملل متحد به مناطق منازعه‌دار جهان است. این عملیات به منظور تهدیدات امنیتی، حفظ صلح و جلوگیری از وقوع جنگ‌ها و خشونت‌های بیشتر در مناطق مورد نیاز صورت می‌گیرد.
تصمیم برای ارسال عملیات حفظ صلح به یک منطقه خاص توسط سازمان ملل متحد به شکلی گسترده و پیچیده اتخاذ می‌شود. در زیر مراحل اصلی و عواملی که در تصمیم‌گیری مرتبط با ارسال عملیات حفظ صلح توسط سازمان ملل متحد نقش دارند را بررسی می‌کنیم:
تشخیص تهدید: در ابتدا، سازمان ملل متحد باید تهدیدی را که می‌تواند به صلح و امنیت در یک منطقه خاص آسیب برساند، تشخیص دهد. این تهدید می‌تواند شامل منازعات مسلحانه بین کشورها، نقض حقوق بشر، جنگ داخلی، تروریسم یا عوامل دیگر باشد.
درخواست یا مجوز از شورای امنیت: ارسال عملیات حفظ صلح به یک منطقه نیازمند تصویب و مجوز از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد است. شورای امنیت، با عضویت 15 عضو ثابت که از آنها 5 عضو دائمی (آمریکا، روسیه، چین، فرانسه و بریتانیا) هستند، مسئولیت حفظ صلح و امنیت بین‌المللی را بر عهده دارد. درخواست ارسال عملیات حفظ صلح ممکن است توسط کشور متضرر یا دیگر کشورهای عضو سازمان ملل متحد ارائه شود.
تصویب قطعنامه شورای امنیت: در صورتی که شورای امنیت تصمیم به ارسال عملیات حفظ صلح به یک منطقه می‌گیرد، قطعنامه‌ای صادر می‌کند. این قطعنامه شامل جزئیات مربوط به ماموریت، اهداف، قدرت و وظایف عملیات حفظ صلح است.
تشکیل نیروهای حفظ صلح: سازمان ملل متحد سپس نیروهای لازم را برای ارسال به منطقه مورد نظر تشکیل می‌دهد. این نیروها می‌توانند از نیروهای نظامی کشورهای عضو سازمان ملل متحد تشکیل شوند و تحت برنامه و رهبری سازمان ملل متحد عمل کنند.
مهم است بدانید که تصمیم برای ارسال عملیات حفظ صلح به یک منطقه خاص بر اساس موافقت و توافق بین کشورهای عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد اتخاذ می‌شود. همچنین، عواملی مانند تقاضا و نیازهای کشور متضرر، توانایی کشورهای عضو برای ارسال نیروها و منابع، تأثیرات بین‌المللی محتمل و روابط دیپلماتیک نیز در تصمیم‌گیری تأثیرگذارند.
