به خودم قول داده ام امسال، در کنار سبزه عید، جوانه های سبز امید را بکارم تا قد بکشند و با آرزوهای دور و دراز رشد کنند و به تک تک آنها برسند. سبز و روشن و ماندگار...
قول داده ام در کنار آینه و قرآن، به خودم نگاهی بیندازم و تار و پود زندگیم را دوباره ببافم و زیبایی اش را به رخ آینه بکشم.
در کنار ماهی قرمز، خودم را به زلالی آب تصور کردم و قول دادم وسعت دلم به اندازه دریای ماهی ها باشد
خلاصه که سر سفره عید، اول سراغ خودم رفتم، یادآوری کردم که اگر حالت خوب باشد جهان خوب است و قول داده ام که سال جدید، شروع لحظه های نابِ زندگی ام باشد. به خودم گفتم اگر سخت بود و نشد و اگر شکست خوردی، جوانه های سبز امیدت را نگاه کن که از پشت پنجره، به سمت نور قد کشیده اند و هر بار، تو هم نور را پیدا کن و به سمتش برو.
راه اگر چه سخت و طولانی است اما چون تو رهرویی باکی نیست....
