دیگه عمل کردن من قطعی شد و حالم روز به روز از لحاظ روحی بدتر می شد.به شدت نیاز به کمک داشتم مالی و روحی اما غرور م اجازه نمی داد ،بعضی وقتا دلم می خواست فریاد بزنم اما نمی تونستم.تردید و دودلی اجازه نمی داد دیگه جلو برم چون شروع کردم به خوندن مطلب تو اینترنت راجع به عمل دوم ،عمل اول می دونستم ارتروسکوپی هست که ترمیم مینیسک رو انجام می ده و دوره نقاهت ترمیم مینیسک یه ماه بود اما روز اول که راجع به عمل دوم خوندم بدنم به دفعه داغ شد ،اسم عمل استئوتومی و اصلاح پای پرانتزی بود البته مال من درجه انحرافش خیلی کم بود طوری که وقتی رفتم اکادمی ملی المپیک واسه مشورت ،گفتن عمل دوم لازم نیست چون خیلی دردسر داره .حرفای ضدو نقیض تو اینترنت زیاد رود اما یه وحدت تو همش وجود داشت که عمل سنگین و دردناکی هست و دوره نقاهت اون هم زیاده..وقتی از دستیارش دکتر پرسیدم گفت ۴۵ روزه می تونید پاتون رو بزارید زمین اما این حرف کجا و اصل مطلب کجا...
من باید تصمیم می گرفتم هر طور فکر کردم به این نتیجه رسیدم که دکتر رازی حتما یه چیز می دونه که گفته این هم عمل کن..شاید حتی این درجه انحراف کم واسه مینیسک تعمیری دردسر ساز بشه.تکلیف دیگه معین شد دستم نمی رفت وقت عمل بگیرم ،پر از اضطراب بودم فکر کنم یه هفته طول کشید شاید هم بیشتر که وقت عمل گرفتم ۲۳ مهر به من وقت عمل دادن ....من فکر کردم که قطعی شده اما ۳ روز بعد وقتی پرسیدم کی بیمارستان باشم گفتن که پره باید یه وقت دیگه بگیرید ،تو همین تاریخا بود که بازیگن فوتبال اگه اشتباه نکنم پور علی گنجی از ناحیه زانو اسیب دید و دکتر رازی عملش کرد ..نمی دونم اسمش رو درست گفتم یا نه ،چون فوتبالیستارو نمی شناسم .
چند بار از اینترنت نحوه اسیبش رو دیدم و خیلی ناراحت شدم گفتم بنده خدا چه حال و روزی داره الان ، البته اون خیلی وضعش بدتر بود چون هنوز بازیکن حرفه‌ای بود و من مدتها بود خداحافظی کرده بودم و مربی تیم ملی بود اما اما درگیر این ورزش بودم.باز اضطراب یقه ام رو گرفت و کلی تعلل کردم واسه وقت عمل ،اما می دونستم که هر چه زودتر انجام بشه بهتره این بود که دل رو زدم به دریا و واسه رهایی از این اضطراب لعنتی وقت گرفتم که به من ۱۱ آبان ۱۴۰۲ یعنی همین امسال وقت عمل دادن،راستی پول عمل جور شد به هر نحوی که بود ،تو این مدت از فدراسیون کمک خواستم که گفتن بعد از عمل شاید بتونیم برات وام بگیریم ،فدراسیون پزشکی ورزشی هم گفت که اگه با دکتری که ما پیشنهاد میدیم عمل کنی به شما مبلغ قابل توجهی کمک می شه که من نمی تونستم ریسک کنم.این فکر وجودم رو می خورد که یه آدم که این همه واسه ورزش این مملکت زحمت کشیده حالا که این طوری شده چرا نباید حمایت بشه حالا اون بنده خدایی که تو شهرستان اسیب دیده و پولی نداره و هنوز بازیکن هست چیکار باید بکنه ....اصلا فکر نمی کردم یه روز من روبه روی این رشته بایستم چون من عاشق اسکواش بودم و هر کاری می تونستم واسه پیشرفت این رشته انجام دادم ،چرا مربی ملی ما اینقدر باید پشتش خالی باشه که به فکر حتی پول عملش باشه...این زخم بزرگی بود که کنار همه اتفاقا و اسیب و پروسه درمان داشت روز به روز بزرگتر می شد.
