بله... این دوچرخه‌سوارها بودند که با درخواست‌هایشان زمینه ساز تولید اولین لاستیک مصنوعی جهان شدند. اما چه‌طور و چه زمانی؟
استفاده گسترده از دوچرخه با لاستیک بادی که از دهه ۱۸۹۰ شروع شد، تقاضای بیشتری برای لاستیک ایجاد کرد. در سال ۱۹۰۹، تیمی به سرپرستی فریتس هوفمان آلمانی، موفق به پلیمریزاسیون ایزوپرین، اولین لاستیک مصنوعی شد.
اما اولین پلیمر لاستیکی سنتز شده از بوتادین در سال ۱۹۱۰ توسط دانشمند روسی لبدف ایجاد شد. پلی بوتادین، زمینه را برای اولین تولید تجاری در مقیاس بزرگ توسط امپراتوری تزاری فراهم کرد که در طول جنگ جهانی اول در نتیجه کمبود لاستیک طبیعی اتفاق افتاد. پس از پایان جنگ این شکل اولیه لاستیک مصنوعی دوباره با لاستیک طبیعی جایگزین شد، ولی تحقیقات در مورد لاستیک مصنوعی متوقف نشد. ایوان استرومیسلنسکی روسی که در سال ۱۹۲۲ به نیویورک نقل مکان کرده بود در اوایل قرن بیستم تحقیقات اولیه قابل توجهی در مورد لاستیک مصنوعی و چند مونومر دیگر انجام داد. مشکلات سیاسی که ناشی از نوسانات زیاد در هزینه لاستیک طبیعی بود، منجر به تصویب قانون استیونسون در سال ۱۹۲۱ شد. این قانون در اصل منجر به ایجاد کارتلی شد که از قیمت لاستیک با تنظیم تولید پشتیبانی می‌کرد، اما عرضه ناکافی، به ویژه به دلیل جنگ، منجر به جستجو برای جایگزین لاستیک مصنوعی شد.
دنیا به کام لاستیک مصنوعی چرخید و در سال ۱۹۲۵ قیمت لاستیک طبیعی به حدی افزایش یافت که بسیاری از شرکت‌ها در حال بررسی روش‌های تولید لاستیک مصنوعی برای رقابت با لاستیک طبیعی بودند. در ایالات متحده، محققان بر روی موادی غیر از مواد مورد استفاده در اروپا متمرکز شدند و کار خود را بر روی کارهای اولیه ژولیوس آرتور نیوولند استاد شیمی دانشگاه نتردام، که سنتز نئوپرین را توسعه داد، بنا کردند.
مطالعاتی که در سال ۱۹۳۰ به‌طور مستقل توسط لبدف، والاس کاروترز آمریکایی و دانشمند آلمانی هرمان اشتاودینگر، منتشر شد، باعث کشف نئوپرین، یکی از موفق‌ترین لاستیک‌های مصنوعی در سال ۱۹۳۱ شد. نئوپرین به رهبری المر کیزر بولتون در شرکت Dupont ساخته شد.
اولین کارخانه لاستیک سازی در اروپا یعنی) SK-1 از روسی"Synthetic Kauchuk"، روسی: СК-۱) توسط سرگئی لبدف تحت برنامه پنج ساله اول ژوزف استالین در ۷ ژوئیه ۱۹۳۲ تأسیس شد.
و اما نقش جنگ جهانی دوم در تاریخچه تولید لاستیک مصنوعی
والدو سمون، دانشمند کمپانی گودریچ، نسخه جدید و ارزانتری از لاستیک مصنوعی را در سال ۱۹۴۰ با نام Ameripol تولید کرد. Ameripol که تولید لاستیک مصنوعی را بسیار مقرون به صرفه‌تر کرد و به تأمین نیازهای ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم بسیار کمک کرد.
تولید لاستیک مصنوعی در ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم گسترش یافت، زیرا قدرت‌های محور تقریباً تمام عرضه لاستیک طبیعی محدود در جهان را تا اواسط سال ۱۹۴۲ تحت کنترل داشتند که به دنبال فتح بیشتر آسیا توسط ژاپن اتفاق افتاد. (در آن زمان آسیا اصلی‌ترین منبع تأمین لاستیک طبیعی جهان بود). کامیون‌های نظامی برای تایرهایشان به لاستیک نیاز داشتند و تقریباً در همه ماشین‌های جنگی از لاستیک استفاده می‌شد. دولت ایالات متحده برای بهبود تولید لاستیک مصنوعی تلاش عمده‌ای را آغاز کرد (که عمدتاً مخفی بود). تیم بزرگی از شیمی‌دانان از بسیاری از موسسات کشور درگیر این پروژه شدند، از جمله کالوین ساوتر فولر از آزمایشگاه‌های بل.
لاستیک ساخته شده، GRS (لاستیک استایرن دولت) نامیده شد که یک کوپلیمر از بوتادین و استایرین بود و پایه ای برای تولید لاستیک مصنوعی ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم شد. تا سال ۱۹۴۴، در مجموع ۵۰ کارخانه در حال تولید آن بودند و حجم تولید آنها به دو برابر حجم تولید لاستیک طبیعی قبل از آغاز جنگ می‌رسید. این لاستیک هنوز هم نصف حجم لاستیک تولید شده را به خود اختصاص می‌دهد.
در سال ۱۹۳۵، شیمی‌دانان آلمانی اولین سری از لاستیک‌های مصنوعی را که به عنوان بونا رابر شناخته می‌شود، سنتز کردند. این لاستیک‌ها کوپلیمر بودند، یعنی پلیمرها از توالی متناوب دو مونومر ساخته شده‌اند. برند دیگری به نام Koroseal را والدو سمون در سال ۱۹۳۵ تولید کرد و Sovprene را محققان روسی در سال ۱۹۴۰ ایجاد کردند.
برای جمع‌آوری اطلاعات بالا از منابع زیر کمک گرفتیم، اگر تمایل داشتید بیشتر مطالعه کنید سری به آنها بزنید.
اگر اطلاعات جالب و با جزییات بیشتری در این زمینه دارید، با ما در میان بگذارید تا مطلب را به‌روزرسانی کنیم.
