چند وقت پیش یه پادکست گوش میکردم که میگفت ما (انسانها و خصوصا ما ایرانی ها)بلد نیستیم با هم گفت و گو کنیم،مثلا تو همین فضای مجازی کامنت اول به دوم دعوامون میشه و نمیتونیم با هم در یک فضای صلح آمیز به گفت و گو بپردازیم خصوصا وقتی عقایدمون کاملا متفاوته و در دو جبه سیاه و سفید ایستادیم،تهش به توهین و تحقیر و شخصی سازی و زیر سوال بردن هویت همدیگه می رسه ،که خوب یکی از دلایلش اینه که ما انسانها اساسا از تغییر میترسیم یعنی هر چقدر که سن ما بالاتر میره برامون سخت تر میشه تا عقایدمون رو گاها تغییر بدیم و انعطاف پذیر باشیم،چرا؟چون ما بودن در آرامش یقیین رو به طوفان تردید ترجیح میدیم،خودمونی تر بگم حال تغییر عقیده یا کوتاه اومدن از تفکر و عقاید خودمون رو نداریم و معتقدیم هر چی من میگم درسته و همه حقایق نزد من هست.اجازه بدید یه مثال بزنم ، فردی به نام جان پیر بوگوم چهار سال پیش از اینکه ترامپ رئیس جمهور آمریکا بشه در یک پیش بینی به یقین میگه که ترامپ قرار رئیس جمهور آمریکا بشه و وقتی از او سوال میپرسند که چطور این کار رو انجام دادی جمله درخشانی میگه؛ میگه من به طرز متعصبانه ای بی تعصب هستم.خب کاش این قضیه عدم گفتمان فقط به فضای مجازی ختم میشد که خب متاسفانه اینطور نیست و اساسی ترین تاثیر عدم گفت و گو در مدارس ما دیده میشه،معلم (با احترام به تمام معلمان) به عنوان یک دانای کل شناخته میشه که جواب های قاطعی رو در برابر هر سوال داره مثلا وقتی در درسی مثل جغرافیا ۹۹ درصد جوابها خاک حاصلخیز و نور مناسب و ....است.این نحوه پاسخ گویی مانند سد محکمی در برابر تمامی سوال ها ، بازیگوشی ها و کنجکاوی های کودکان
تنها به جواب های محدود کننده ای بسنده میکنه که خود،از گفتمان جلوگیری میکنه و خوب نباید ناگفته بماند که نظام آموزشی ما چنین رفتاری و حکم میکنه. حالا باید گفت چرا گفتمان و تعامل از طریق گفت و گو مهم است ،چون باعث خلاقیت میشه و باعث تولید اندیشه میشه دقت بفرمایید تولید اندیشه،رشد،شکوفایی و سِیر ممتدی از ویژگی های این چنینی که در نهایت و به صورت زنجیره وار باعث رشد جمعی ما خواهد شد .لذا جامعه ای که نمیتونه با عقاید مختلف رو به رو بشه و گفت و گویی سالم
داشته باشه تا بتونه در حین بحث و گفت و گو یاد بگیره و یاد بده، خلاقیت کمتری خواهد داشت.
