کتاب زوربای یونانی، فراتر از یک رمان، دعوت نامه ایست به زندگی. این کتاب مخلوطی از فلسفه، شور زندگی، رنج و رهایی ست. رمانی که در ظاهر درباره ی دو مرد است: یک روشنفکر و درونگرا و دیگری مردی عامی پرشور، اما در واقع روایتی است از کشمکش همیشگی انسان میان فکر و عمل، عقل و دل، ترس و آزادی.
فرض کن با مردی آشنا میشوی که همان لحظات اول تمام باورها، عادت ها و سبک زندگیت را به چالش میکشد. مردی که با دستانش کار کند، با دلش زندگی کند، برقصد، بخندد، عاشق شود، درد بکشد و باز هم برقصد.
اسمش زورباست. یک کارگر ساده، با روحی بزرگتر از یک فیلسوف. او مردیست که زندگی را زندگی میکند و از ترس نمیگریزد، از لذت نمیگذرد، از شکست نمیترسد. برای او عشق، موسیقی، رقص، غذا و حتی مرگ، تجربه هایی قابل لمس و شخصی اند.نه مفاهیمی خیالی و غیر قابل لمس.
زوربای یونانی داستانی ساده با لایه های عمیق.
راوی بی نام داستان، مردی است اهل کتاب و تفکر که تصمیم میگرد برای مدتی از دنیای ذهنی خویش فاصله گرفته و به جزیره ایی دور افتاده در یونان سفر کند تا یک معدن زغال سنگ را راه اندازی کند.
در این سفر با الکسیس زوربا آشنا میشود، مردی با گذشته ایی پر فراز و نشیب، سرشار از شور زندگی، بی پروا و در عین حال ژرف اندیش، بی آنکه تحصیلات آکادمیک داشته باشد.
تفاوت این دو مرد:
راوی نماینده ی ذهن تحلیلی که زندگی را با فاصله و از پشت شیشه ی عقل نظاره میکند اما زوربا در لحظات بودنش غوطه ور است.او استاد زندگی است و با زیستنش آموزش میدهد .او نماد فردی است که تسلیم سرنوشت نمیشود و هر لحظه را با تمام وجود در آغوش میکشد.
اما با وجود تفاوت های بسیاری که بین این دو مرد وجود دارد. راوی با گذشت زمان و وقت گذرانی با زوربا به این نتیجه میرسد که کتاب ها به تنهایی برایش کافی نیستند. او نیاز دارد زندگی را لمس کرده، تجربه کند، سقوط کند، برخیزد و شاید حتی برقصد.
راوی که سالها در بند کلمات بوده، میفهمد که برخی چیزها را نمیتوان گفت فقط باید زیست.
و در آخر یکی از درخشان ترین صحنه های رمان رقص زوربا در پایان کتاب است. رقصی پر از شادی و شور که همراه است با پدیرش کامل زندگی.
《زوربا برایم رقصید... و این رقص، تمام آن چیزی بود که او نمیتوانست با کلمات بگوید.》
