علیرضا احمدی قره زاغ
اباحه گری به معنای مباح کردن، حلال دانستن و جایز شمردن است(فرهنگ معین،ج1،ص116) که از این پدیده ،با عناوین مختلفی مانند« اباحیه، اباحتی» ، یاد می شود. برخی از صاحب نظران« اباحه گری» را مترداف با لجام گسیختگی فرهنگی و ارزشی و به مفهوم " لیبرتیزم" و آزادی به همراه فروپاشی حریم های دینی دانسته اند.
برای اباحه گری تعاریف مختلفی ذکر شده است که نقطه مشترک همه تعاریف؛ « مجاز شمردن ترک الزامات شرعی؛ اعم از ترک انجام واجبات و یا انجام محرمات الهی» می باشد.
گاهی اباحه گری با دین داری واعتقاد به متافیزیک همراه می شود به این معنا که شخص ضمن داشتن اعتقاد قلبی به دین، در مقام عمل، به شعائر و تکالیف دینی خود پایبند نیستند؛ که بخشهایی از جامعه به این نوع اباحه گری مبتلا هستند.
متاسفانه تعداد قابل توجهی از افراد جامعه اسلامی ، با اینکه به برخی از شعائر الهی مانند روزه گرفتن در ماه مبارک رمضان، تشرف به خانه خدا، زیارت قبور مطهر معصومین (ع)، شادی و عزاداری در مناسبتهای مذهبی،... پایبند هستند؛ اما در بسیاری از شعائر دیگر، تکلیف را از خود ساقط دانسته و بر اساس میل و خواست شخصی خود عمل می نمایند وخود را ملزم به رعایت و عمل به الزامات شرعی نمی دانند.
برخی از نمونه های مشهود اباحه گری در جامعه اسلامی عبارتند از:
1-استفاده از مشروبات الکلی ، به ویژه در مراسم لهو لعب، عروسی ها و پارتی ها؛ 2- گوش دادن به انواع موسیقی های مطرب (عمدتا غربی) 3- اختلاط میان زنان و مردان در مجالس عروسی و میهمانی ها ، به رغم عدم رعایت پوشش از سوی زنان؛ 4- رقصهای مشترک و دسته جمعی مردان و زنان ، که حتی به اسم فرهنگ محلی تبلیغ و ترویج و نمایش داده می شود؛ 5- شیوع روابط دختر و پسر به صورتهای مختلف ، بدون رعایت محمدودیتهای شرعی؛ 6- عدم رعایت پوشش شرعی در محیط اجتماع مانند کشف حجاب ، لباسهای بدن نما، لباسهای آستین کوتا برای بانوان، بیرون گذاشتن بخشی از بدن و موهای خانم ها؛ 7- استفاده از آرایش تند و تحریک کننده و لباسهای تنگ و بدن نما؛ 8- استفاده مردان از ساعت ، زنجیرو انگشتر طلا و آویختن قطعات طلا به گردن و دستها ؛ 9- عدم رعایت پوشش و گفتار و حریم شرعی افراد در برخورد محرم و نامحرم در روابط خانوادگی و رفت و آم دهای دوستانه؛ 10- شرط بندی و استفاده از آلات قمار یا ابزار غیر قمار توام با برد و باخت ؛ 11- عدم اهتمام به نمازهای واجب یومیه و عدم حضور در جمعه و جماعت؛ 12- سوء استفاده و تبدیل بیت المال به مال البیت شخصی؛ 13- به کار بردن قسم و سوگند های دروغ در معاملات و داد و ستد ها 14-عدم رعایت حقوق برادران دینی با ارتکاب به گناهانی مانند غیبت و تهمت و افترا ؛ 15 – عدم صداقت در برخوردهای اجتماعی و رو آوردن به تزویر و چاپلوسی در محیط های اداری و ... صدها نمونه دیگر.
خطر و آفت «اباحه گری» و « باور و عمل گزینشی از دین» به شدت با روح «توحید و خدا باوری» منافات دارد. ترک الزامات شرعی، دین و دنیای ما را تحت تاثیر قرار داده است و درصورت استمرار؛ باعث تضعیف و نابودی دینداری دربخش عظیمی از افراد جامعه خواهد شد؛ نتیجه بدیهی چنین رویکردی،کنار ماندن دین و اکتفا به پوسته دین باقی خواهد بود. راه رسیدن به فلاح و رستگاری انسان در دنیا و آخرت؛ « ایمان و عمل صالح؛ فهم و قبول و عمل به مجموعه دین ؛ نه بعض آن » می باشد؛ در غیر این صورت مصداق آیه 151 سوره نساء « إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ وَيُرِيدُونَ أَنْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اللَّهِ وَرُسُلِهِ وَيَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَنَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَيُرِيدُونَ أَنْ يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذَٰلِكَ سَبِيلًا» خواهیم شد ؛ طبق فرمایش قرآن کریم، كفار حقيقى اين گروه هستند؛ چرا که می خواهند به اسم دین، میان کفر و ایمان راه سومی (پذیرش و عمل گزینشی از دین) اختیار کنند؛ و حال آن که دین، يك جريان وسنّت دائمى الهى ؛ همچون زنجير بهم پيوسته است. پس بايد به همه‌ى اين جريان اعتقاد داشت.
