خلاصه ای از توصیه های رجبیه آیت الله احمد عابدی، استاد عالی حوزه علمیه قم:
1. رجب ماه حرام
ماه رجب ماه خداست. رجب اصم؛ اصم به معنی کر است؛ یعنی ماه حرام است و صدای شمشیر و زره نیست. - سید بن طاووس در اقبال‌الاعمال چندین قصه در اعمال ماه رجب نقل می‌کند که در زمان جاهلیت اصلا معروف بود که اگر کسی که با کسی دیگر دعوا داشت می‌گفت صبر کن ماه رجب برسد تا نفرینت کنم. عجیب بودن این قصه‌ها برای این بود که چطور در ماه رجب دعا مستجاب می‌شود و اثر می‌کند
2. دعاهای ماه رجب بیشتر از دعاهای ماه رمضان
دعاهای فراوانی هم در ماه رجب از امام زمان سلام الله علیه نقل شده است. دعاهای ماه رجب شاید از ماه رمضان هم بیشتر باشد. این دعاها و مخصوصا دعاهایی که از امام زمان علیه‌السلام را بیشتر اهمیت بدهیم.
3. لیله الرغائب
درباره لیلة‌الرغائب، پارسال زیاد در فضای مجازی یک عده موافق و مخالف جر و بحث می‌کردند. به هر حال اینها بحث مستحبات است و در مستحبات، تسامح ادله سنن، زیاد است. در کتاب‌های معتبر شیعه مثل مصباح شیخ، کفعمی یا اقبال سید بن طاوس لفظ لیلة‌الرغایب به کار رفته است. - به هرحال چه در ماه رجب و چه در بقیه ایام، حیف است که عمر ما بگذرد و این دعاها را نخوانیم.
4. دعاهای شبیه دعای توسل در منابع شیعه
شبیه این دعای توسل که داریم، چند دعای دیگر است که عین همین، نام مبارک چهارده معصوم ذکر شده که به این نورهای پاک به درگاه خداوند متوسل بشویم. از این موارد فراوان داریم، ولی متأسفانه چون فقط با مفاتیح سر و کار داریم شاید کمتر شنیدیم؛ مثلا «دعای حمید» یک دعای بسیار جالب و با ارزشی است
5. محتوای دعا قوی تر از محتوای روایات
اهمیت محتوایی دعا نسبت به روایات - دعا از روایات مهمتر است. ائمه علیهم‌السلام فرمودند: «کلّمِ النّاسَ علی قدرِ عقولَهم». در روایات سطح مطلب را پایین می‌آورند که مردم بفهمند. اما وقتی صحیفه سجادیه یا مصباح المتهجد است، چون با خدا حرف می‌زنیم، مخاطب خدای متعال است و هر چه شود سطح مطالب را بالا می‌برند؛ بنابراین معارفی که ائمه علیهم‌السلام در دعاها بیان کردند هیچ وقت در روایات پیدا نمی‌شود؛ لذا اگر کسی می‌خواهد چیزی یاد بگیرد در دعاها بیشتر مطلب هست تا روایات
6. قرآن نازل و دعا صاعد است
روایات همه‌اش معنویت است. آیت الله حسن زاده کتاب اصول کافی را مثل قرآن می‌بوسید و روی چشم می‌گذاشت. کتاب وافی فیض کاشانی را را روی سرش می‌گذاشت. اینها همه نورانیت و معنویت است؛ ولی دعاها خیلی بیشتر؛ و نورانیت ومعنویتی که در دعا هست با هیچ چیزی قابل مقایسه نیست. به هر حال قرآن کتاب خداست؛ ولی نازل است و دعاها کتاب خدا است، اما صاعد است. آن(قرآن) پایین می‌آید و آن(دعا) بالا می‌رود. - دعاها و اوراد را زیاد بخوانید و دعا هم فقط این‌هایی نیست که در مفاتیح آمده است. بیش از سه هزار کتاب دعا بهتر از مفاتیح داریم. هیچ مکتبی به اندازه شیعه دعا ندارد
7. مکتب منحرف اگزیستانسیالیست در مدح خدا
این اروپایی‌ها مکتبی به اسم اگزیستانسیالیست دارند که به عربی وجودی و در فارسی هم اصالت بشر می‌گویند. اصل این مکتب، شعری در مدح خداست. این هندوهای هند که یک دین بسیار بزرگی است و حدود دو میلیارد طرفدار دارد. این اصلش به خاطر کتاب «رگودا» است که شعری در مدح خدا است یا کتاب «گیتا» که مدح خداست. مثلا بلا تشبیه یکی از ما که می‌میرد «الرحمن» می‌خوانیم و بت‌پرست‌ها مثل هندوها گیتا را می‌خوانند. حالا این کجا و آن کجا؛ به هرحال همین گیتا را با همه انحرافاتش، با این که چیزی در مدح خداست طرفدار پیدا کرده است
8. شیعه پیشتاز دعا در بین همه ادیان و مذاهب
شاید هیچ دین و مذهبی در دنیا به اندازه شیعه دعا ندارد. اهل سنت غالبا جبرگرا هستند و معمولا دعا ندارند. البته دعا دارند ولی کم دارند؛ مثلا یک جلد سنن ترمذی دعاست یا مثلا قرطبی یک جلد کتاب دعا دارد؛ اما به هرحال اینها در اهل سنت کم است. حدیث عمر هم دارند که وقتی خدا مقدرات را مشخص کرده، چرا دعا بخوانیم و معمولا دعا نمی‌خوانند
9. سیره علما در دعا و عبادت
همت بزرگان در دعا و عبادت - قبل از انقلاب آیت الله اراکی در فیضیه نماز مغرب و عشا می‌خواند. یادم هست گاهی اوقات که کتابخانه می‌رفتم، وقتی ساعت یازده پایین می‌آمدم هنوز عده‌ای سر نماز آقای اراکی نشسته بودند و تعقیبات می‌خواندند. - علامه طباطبایی با این عظمتش که عظمت اینها به دعا خواندنشان هست، در مدرسه حجتیه بعد از نماز مغرب و عشا، معمولا سجده‌اش یک ساعت و نیم طول می‌کشید و ذکر «لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین» را می‌گفت. سیره بزرگان این است که زیاد اهل دعا و ذکر هستند. - مرحوم سید عبدالاعلی سبزواری که قبل از آیت الله سیستانی مرجع تقلید شد و صدام شهیدش کرد، موقعی که بیمارستان بستری بود، نماز جعفر طیار را نشسته خواند؛ بعد که خوب شد، قضای نماز جعفر طیار را قضا کرد. شیخ طوسی وقتی کتاب «مصباح المتهجد» را نوشت، اول خودش کل کتاب را عمل کرد و بعد به زن و بچه‌اش داد، خواندند و عمل کردند و بعد کتاب را بازار داد.
