دوست من

احیانا شما هم دوستی دارین که کل عمرتون زو با اون گذروندین؟ بعد از یه مدت انگار اون شخص رو به اندازه خودتون می‌شناسین و بهش ارزش قائلین‌.

یه دوستی دارم که از کلاس دوم می‌شناسمش و از هفتم باهاش صمیمی شدم و تا الان بهترین دوست‌های همیم‌. دوستیمون وارد اون مرحله شده مثل خانوادم باید هر وقت برگشتم خونه بهش سر بزنم و وقتی نمی‌بینمش دلتنگش می‌شم و صد البته هیچ دوستی در دانشگاه امکان نداره جای اون رو برام بگیره. همصحبتی باهاش برام دلنشینه و از همنشینی باهاش لذت می‌برم. از خوبی دوستی‌های قدیمی اینه اونقدر باهم خاطره دارین که دیگه هیچکس امکان نداره جاشون رو برات بگیره. از خاطراتم می‌تونم به کتاب خوندن تو زنگ های فیزیک اشاره کنم یادش بخیر ردیف اول می‌نشستیم و کتاب هری‌پاتر رو می‌ذاشتیم جلومون و از اونجایی که یه کتاب داشتیم اون رو باهم دیگه سر کلاس می‌خوندیم. جاتون خالی خیلی خوش می‌گذشت.

بعد کنکور از دانشگاه‌هایی در شهر های متفاوت قبول شدیم اما همیشه هر چی بشه هفته‌ای یه بار باهم می‌ریم بیرون و باهم وقت می‌گذرونیم.

من به اون دوستی‌هایی که تو اینستا مد شده و میگن:

زیاد دیدن هم مهم نیست چون مشکلات زندگی فراوونه اعتقاد ندارم و معتقدم دوستی زیباست که هر چقدر هم مشکلات تو زندگیت فراوون باشه بازم یه مقدار مشخصی زمان رو برای دوستت کنار بذاری!