امروز،روز تولد سی و هفت سالگیِ من است. این را ،همراه اول یادآوری میکند. زنی سی وهفت ساله که گمان میکند هنوز دانشجوی سال اول دانشکده مهندسی دانشگاه خلیج فارس بوشهر است. هنوز هوا شرجی ست. هنوز عصر ها با دوستانش لب دریا میرود. هنوز بادمجان سرخ کرده با رب گوجه خام میخورد. هنوز از پنجره راهروی طبقه ی دوم خوابگاه کوثر، امامزاده ای که نامش را به خاطر نمی آورد تماشا میکند. هنوز سر کلاس،زیرزیرکی به اداهای پسرکان پرشرو شور کلاس میخندد. هنوز خجالت میشد از استاد سوال بپرسد.مبادا ابهامی باشد که برای هم کلاسی هایش روشن است.
زنی سی و هفت ساله ام.با تمام نقص ها و نقاط قوتی که یک انسان میتواند داشته باشد.
و با تمام این نقص ها و نقاط قوت میتواند رشد کند.یاد بگیرد.خدمت کند.و مفید باشد.
زنی سی و هفت ساله،مانده در هجده سالگی اش...
