یکی از مولفه های اصلی در شکل دهی به هنجارهای اجتماعی و تعاملات فرد با محیط و جامعه خود آموزش و پرورش می باشد. شاید بتوان گفت که دو تا از مهمترین نقاط ضعف سیستم آموزشی ما فقدان خلاقیت و همچنین کار گروهی (team working) می باشد. جوامع امروز و دوران پست مدرنیزم به افرادی که ذهن خلاقی داشته باشند بیشتر نیاز دارد تا شخصی که بتواند انتگرال سه گانه را با سرعت محاسبه کند. زیرا امروزه نرم افزارهای فراوانی وجود دارد که با یک برنامه ساده کارهای محاسباتی وقتگیر را با دقت و سرعت بالا انجام می دهد.
در واقع یک ذهن خلاق است که می تواند در مواقعی که پروژه ای به بن بست رسیده راه نجات را بیابد نه کسی که تمام عمر نمره عالی با حفظ کردن و یا تمرین کسب کرده است.
مسئله دیگر کار گروهی است. کارها و پروژه های بزرگ عمدتا بوسیله یک تیم انجام می شود نه یک شخص. عملکرد و تعامل با دیگر افراد در یک تیم یک هنر و مهارت است که می بایست نظیر بسیاری دیگر از مهارت ها از کودکی آموخته شود. بسیار مشاهده می کنیم که افرادی هستند تا مراحل بالای علمی رشد کرده اند اما قادر به کار در یک تیم نیستند و در زندگی کاریشان دچار مشکل می شوند. ما از فرهنگی می آییم که یکی از مهمترین ضرب المثلهایش اینست: آشپز که دو تا شد آش یا شور میشه یا بی نمک.
یکی دیگر از نقاط ضعف سیستم آموزشی ما، عدم آموزش کافی درس های علوم انسانی است. این مسئله موجب شده که امروزه با افرادی با سطح تحصیلات بالامخصوصا در حوزه های علوم مهندسی و علوم پزشکی روبه رو باشیم که اطلاعات و سوادشان نسبت به تاریخ، سیاست و جامعه زیر صفر باشد و متاسفانه به دلیل مدرک گرایی رایج در کشور این افراد به لحاظ فرهنگی می توانند تاثیر گذار بر دیگران باشند. علاوه بر این، میزان بالا بودن دانش افراد در زمینه های علوم انسانی تاثیر بسزایی بر فرهنگ آن جامعه دارد.
لازم به ذکر است که پیکان انتقاد ما معطوف به مدیریت و برنامه ریزی آموزش می باشد و دخلی به معلمان زحمتکش ندارد.
