وقتی این آسیب‌شناسی رو منتشر کردم، یه نفر گفت:
«دنیای خیالی دارید.
«مردم باید سهم خودشون رو بخوان.» در بهترین حالت هرکس از کلمه مردم برای جامعه ایران استفاده کنه نادانه و در بدترین حالت، شیاد.
در جامعه واگرا منافع بخش‌های مختلف جامعه منافع کاملا متضادی وجود داره که حکومت بخواد هرکدوم زو قبول کنه، بقیه ناراضی می‌شند و همون بهتر که‌حکومت هیچکدوم از بخش‌ها رو، راه نده‌و کار خودشو بکنه.»
اینجوری جواب دادم:
مساله عدالته.
همه مردم باید به دنبال عدالت باشند.
هر کسی در هر صنفی که هست باید خواستار عدالت برای همه باشه.
چرا اینجوری بهش فکر نمیکنی؟
چرا فکر میکنی جامعه ما محکومه به اینه که تا ابد واگرا بمونه؟
اگه همه حاضر بشن به عدالت تن بدن، جامعه ما همگرا میشه.
پس قبل از هر چیز باید از مردم بخواهیم خواستار عدالت برای همه باشند.
به نظرت من تخیلی فکر میکنم؟
اشتباه میکنی.
مردم ایران حاضر نیستند تن به عدالت بدن.
مشکل از من نیست.
مشکل از مردم ایرانه که خودخواهند.
جواب داد:
مسئله عدالت نیست. مسئله توهمی است که حاکمیت موظف است منابعش را به طور مساوی و متناسب بین ۸۰ میلیون تقسیم کند. چنین چیزی اولا در اجرا ممکن نیست و حاکمیت هم چنین وظیفه‌ای ندارد و وظیفه‌اش زمینه سازی و توسعه متقارن است.
دوم جامعه ایران واگرا بوده است، هست و خواهد ماند. واگرایی جامعه ایران هم تحت هیچ شرایطی برطرف نمی‌شود و صرفا می‌توان آن را مدیریت کرد. چون اگر بخواهید همگرایی ایجاد کنید، باید یک سری تقاضای گروه‌هایی رو جواب بدید که شامل جدا شدن بخش‌هایی از ایران هم می‌شود. ولیکن وقتی‌حاکمیت مسیر خودش را برود و توجهی هم نکند و تنها توسعه را متقارن کند، طوری که استان‌های مرزی تفاوت آنچنانی با مرکز نداشته باشند از نظر امکان رشد و توسعه، کمی همگرایی تقویت خواهد شد و تضادها در منافع اقتصادی مدیریت می‌شود و در زمان‌های حساسی مثل جنگ، کشور به فنا نمی‌رود.
مردم هم خودخواه نیستند. عقل دارند و عقل‌شان هم به دنبال منافع خودشان است و تفکر پادگانی یکی برای همه از آن دست تفکرهایی هست که مائو در چین تست کرد و ۷۰۰ میلیون نفر رو به فلاکت انداخت.
جواب دادم:
عدالت این نیست که حاکمیت موظف باشه منابعش را به طور مساوی و متناسب بین ۸۰ میلیون تقسیم کنه.
عدالت اینه: لیس للانسان، الا ما سعی. برای انسان به جز تلاش خودش چیز دیگری نیست.
عدالت یعنی همین.
دولت باید مراقب باشه کسی بیشتر از حق خودش نبره.
حق هر کسی، به اندازه تلاششه.
متوجه شدی عدالت چیه؟
و
در مورد واگرا بودن جامعه ایران:
مردم ایران واگرا هستند چون عادت کردند بیشتر از تلاش خودشون ببرند.
حکومت‌های ایرانی با همین توهم که عدالت یعنی حکومت تمام منابعش رو به یکسان بین همه پخش کنه، مردم ایران رو مفتخور بار آوردند.
مردم ایران عادت کردند به اینکه بیشتر از تلاش خودشون ببرند.
من دارم آسیب‌شناسی فرهنگی میکنم.
میخواستم این رو بگم:
منافع مردم ایران واگرا است.
اما دلیلش اینه که مردم به مفتخوری عادت کردند.
تهران‌نشین‌ها یه مشت مفتخورند.
برای همینه که به حاشیه کمتر میرسه.
تهران‌نشین‌ها باید از مفتخوری دست بکشند.
غیر از اینه؟
مردم نمیخوان خودشون رو اصلاح کنند، بهونه میارن که جامعه ایران بالذات واگرا است.
