یک ماه پیش بود که موضوع بحثمون سرکلاس زبان "تعریف عشق" بود.
هر کسی یک چیزی گفت، یکی گفت دلبستگی، یکی گفت رشد فردی، یکی گفت امید زندگی و دلیل این امید!
فقط من بودم که گفتم غم، گفتم درد و گفتم سوختن خودخواسته...
گفتم دوست داشتن زیباتر از عاشق شدن است، توی دوست داشتن تو نیاز نیست صبر کنی، تو نیاز نیست منتظر بمونی، تو نیاز نیست نتونی فراموش کنی و نیاز نیست منطقت رو خاموش کنی، گفتم من بدم میاد که صبر شیرین رو تجربه کنم چو در نهایت این صبر قراره من رو بکشه دیگه
اما حالا نظرم رو پس می گیرم، حالا میگم این صبر، ماهیتش با صبر روزهای عادی فرق می کنه. اینطور نیست که صبر مثل سوختن باشه و عاشق خوش حال باشه که داره میسوزه، نه...
خودِ ماهیتِ صبر توی عاشقی شیرینه، تلخ نیست، خود صبره که لذت بخشه نه این که تو فرض کنی قشنگه... اصلا انگار معنای کلمات واقعا عوض میشه، صبر، انتظار، چشم انتظاری و... بد نیست، حس بدی نداره، جز عذاب ها نیست واقعا لذت بخشه، انگار تو کیف می کنی، لذت می بری
یکی ته دلت رو قلقلک میده و تو با خوشحالی میگی نکن، الان از خنده میمیرما، دلت هم میگه میخواستی سر به سر من نذاری و عاشق نشی!
عشق، کلا ماهیت کلمات را تغییر میده.
