در آغاز، سروشِ پارسا را میستاییم؛ پیامآور بهترین زندگی، سخنِ روشن و مهرِ فراخچشم را می ستاییم.
به پاسِ بهروزی و فرزانگیای که به ایرانیان بخشیدهاند،
یاد کنیم روزگارانی را که چگونه کوشیدند تا امروز،
تنبهتن و یکبهیک، با زبانِ همریشهی پارسی سخن بگوییم،
تا تنِ آلودهی یکدیگر را از گزندِ دیوان و اهریمن،
با میانجیگریِ زبانِ تبارمندِ پارسی، پاک سازیم.
این سرافرازی را وامدارِ فرزانهی بزرگ، فردوسیِ پاکنهادیم.
او دهشی است از سوی ایزدِ منّان،
برای پیوندی ژرف در فرهنگِ ایرانزمین.
جاودان زی، ای زبانِ روشنگر،
دانش و مهر از تو شد پایدار.
تا بتابد بر جهان نورِ تو،
آفتابِ خاوران،ماندگار.
