یک زمانی همه چیز سر جای خودش بود همه چیز رنگ و بوی اصالت میداد من برای مرثیه سرایی اینجا نیستم افسوس بی فایده است و الخیرفی ماوقع است باید راضی و شاد باشی شاید که از پس سفری پر مشقت و نفرت انگیز به سر منزل مقصود رسیدی . توی این کشور درست توی همین فرهنگ و جامعه و جغرافیا زمانی که من کودکی بیش نبودم یا چند سال قبل از تولدم در بهبوحه جنگ و موشک باران انگار همه چیز بهتر بود تلوزیون پر بار تر بود سفره ها رنگینتر بود ...راستش من آن سواد و دید کل نگر و جهان شمول را ندارم که مقولات گسترده و سخت فهمی مثل جامعه و زمان و تاریخ و سیاست را آنگونه که شایسته اش هست تحلیل کنم در واقع من آن را حس میکردم الان هم حس میکنم .انقلاب اتفاق کوچکی نبود یک جور نظم و نسخ و هشیاری به جامعه داده بود اگر بدش را بگویی میشوی یک کلیشه باف مثل آنوری ها خوبش را هم بگویی میشوی مجیز گو و جیره خور .ولی اثرش در سینما واقعا دیده میشد از آن عشوه های خرکیه شهناز تهرانی ها و تن فروشهای ارزان قیمت شهر نویی و ادا و اطوار مشمئز کننده میری ها و رقص های حال به هم زن کاباره های دوزاری رسیده بود به سینمایی که کشتی آنجلیکا و ناخدا خورشید و اجاره نشینها و نامه ای به خدا و امثال آنها را میساخت طرفداران آن کاباره ها و رقص ها و عرق خوریها و قرتوکمرم های مشمئز کننده میتوانند خوششان نیاید ولی در مورد سینما واقعا مارا از مقام حیوان رزل هوس باز بودن به مقام انسانیت رسانده بودند.آن هم خیلی سریع پیشرفتی که بی انقلاب باید برایش صد سال کار سنگین فرهنگی با بودجه های بی پایان میکردی با انقلاب میسر شده بود آن جذبه و قدرت انقلاب بود که ستاره هایی مثل اکبر عبدی و رضا رویگری و حمید جبلی و آتیلا پسیانی را با آن لباسهای مضحک بچه مدرسه ای در برنامه کودک جلوی دوربین میبرد که به بچه ها مسواک زدن و رعایت بهداشت و احترام به والدین را یاد دهند و برای ستاره های امروزی قابل تصور نیست فیلم اجاره نشینها که سال ۶۵ ساخته شده است اگر همین امروز هم به اسم محصول سال ۲۰۲۵ اکران میشد تمام استانداردهای جهانی کیفیت را داشت یا فیلم هامون یا شبح کژدم و خیلی فیلمهای دیگر.به نظرم قضیه ماستها را کیسه کردن است .آن زمان یا در هر زمانی سینما یا ورزش یا محیط مدرسه و پادگان وهر جا و صنفی تابع محیط و جو جامعه است. مردم در جامعه یک شرایط بیدار باش و شدت و جدیتی میدیدند و این وضع به پشت دوربین و قلم و فکر سناریستها و بازی بازیگرها سرایت میکرد و آن فیلمها جان داشتند و هنوز بعد از چهل سال تازگی و هنرشان قابل لمس است حتی در فیلم هامون برخلاف آنچه از سختی شرایط در آن دوره میگویند در یک سکانس بیتا فرهی با حجابی که حتی امروز هم مجوز پخش از سینما را نمیگیرد دارد آن هم درست در اوج قدرت امثال خلخالی ها و محمدی گیلانی ها .ولی بعد چه شد؟ به نظر و به بیانی ساده باد انقلاب خوابید و همه چیز رفته رفته عادی و روزمره شد در دهه هفتاد که به نظر میرسد بهترین دهه تاریخ تلوزیون ملی بود سریالهای شاهکار و تکرار نشدنی مثل روزی روزگاری و آرایشگاه زیبا و زی زی گولو وپرواز ۵۷ و جنگ ۷۷ ودر پناه تو و....ساخته شد و در سینما شاهد ظهور ستاره هایی مثل نیکی کریمی و هدیه تهرانی و پارسا پیروزفرو عرب نیا و پور عرب و امثال آنها بودیم ولی مثل مجسمه یخیه بزرگ و با شکوهی بود که کم کم آب شد و حالا رسیده ایم به یک تلوزیون متروک و فراموش شده که شبیه روستاهای خالی از سکنه آذربایجان است که همه مردمش به کرج و نظر آباد و آبیک و هشتگرد و تهران مهاجرت کرده اند و یک سینمای حال بهم زن تر از سینمای میری و شهناز تهرانی و آق حسینی و ویتامین من ها که به سیطره و میدان تاخت و تاز بساز بفروش های سابق و فعااااالان هنریه امروز تبدیل شده که پولهایی که از عرصه سیمان و میلگرد و کاشی و توالت فرنگی جمع کرده اند را وارد عرصه هنرررر !!( ارواح عمه شان) کرده اند و با سرعت همان سری دوزیه آپارتمان هایشان فیلمهایی آبکی و بی خاصیت با سوپر استارهای تکراری و خسته و بی رمقی مثل پژمان جمشیدی و بهرام افشاری و هوتن شکیبا و امیر جعفری میسازند و پول پارو میکنند انگار تعمدی بوده که سینما را به گند بکشند و جایگاهش را از بین ببرند وصرفا قلکی برای گردن کلفتهای بی همه چیز بی سیرمونی باقی بماند تا فرهنگ را هم مثل ذریاچه ها و تالاب ها و جنگلها مصرف کنند و جسد تکیده اش را در بیابانهای فراموشی رها کنند این سینما دارد از بین میرود همه اش شده آشغال مثل همه چیزهای خوب که زمانی داشتیم و حالا ازمان گرفته اند
