چند شب قبل از سفرم به دبی، نشسته بودم وسط کلی وسیله. چمدونهام جا نداشتن، ولی نمیتونستم از بعضی وسایل دل بکنم. یه سری از چیزها مثل کتابهام، قاب عکس، یه سرویس ظرف قدیمی و حتی چندتا لباس زمستونی که بهشون عادت داشتم، واقعاً برام مهم بودن.
اولش فکر کردم بذارم بمونن اینجا. اما ته دلم راضی نمیشد. شروع کردم به جستوجو درباره راههای ارسال وسایل به دبی. با گزینهای به اسم "فریت بار" آشنا شدم؛ یعنی ارسال هوایی وسایل شخصی، بدون اینکه نیاز باشه تجاری باشه یا کارت بازرگانی داشته باشی.
از همون اول، برخوردشون خوب بود. راهنمایی کردن چه وسایلی رو میتونم بفرستم، چجوری بستهبندی کنم و چه مدارکی لازمه. اون چیزی که بیشتر از همه خیالم رو راحت کرد، این بود که گفتن خودشون بستهبندی میکنن و همه مراحل رو انجام میدن. راستش رو بخواین، اون روزا ذهنم درگیرتر از اون بود که بخوام دنبال کارای بار بگردم.
وسایلمو بردن، رسید دادن، و چند روز بعد توی دبی، دقیق و منظم تحویلم دادن. هنوز هم بعضی از دوستام باورشون نمیشه که بدون دردسر و بدون حتی یه ضربه، همه وسایلم رسیدن.
نوشتن این تجربه فقط برای کساییه که مثل من توی شرایط مهاجرت یا سفر طولانی هستن و نمیخوان بخشی از زندگیشون رو جا بذارن. همیشه یه راه سادهتر هست، فقط باید پیداش کرد.
