این روزای شیرینی که امنیت رو مثل هوای تازه حسش میکنم، مردم بهش میگن آتش بس،
بعضی ها از جمله chatgpt میگن صلح شکننده
ولی من دارم یاد میگیرم خیلی این اصطلاح ها برام مهم نباشه! یعنی امیدوارم دیگه برام مهم نباشه...
همه اون روزای جنگ و تلاطم روحی برام یه درس داشت! درسشو گرفتم: خدای توی صلح همون خدای توی جنگه! خوابش نمیبره، یادش نمیره و حواسش هم پرت نمیشه.
قوانینش هموناست! هنوز همونه که میگه: <بر ماست هدایت شما>
امروز برای اینکه حالم رو خوب کنم، تنهایی رفتم توی طبیعت البته پر از مسافر بود! زندگی رو توی چهره تک تک شون نگاه کردم، لذت بردم و البته شکر کردم،
صدای آب و خنکای نسیم روی پوستم رو حس کردم و لذت بردم و شکر کردم،
صخره هایی که هزاران ساله ثابتن رو دیدم و بهشون خسته نباشید گفتم، ازشون تشکر کردم
اینکه ماشین داشتم و راحت تونستم برم بازم شکر داشت، البته تنهایی رفتن هنوز برام استرس زاست و حس میکنم نگاهم میکنن، ولی حریف خودم شدم و رفتم، لذت بردم و با حال عالی برگشتم.
حتی فیزیوتراپی رفتن ...باورم نمیشه حتی دنبال کار درمانی رفتن توی صلح چقد آرامش داره، بابت همش شکر.
این وسط باید یادم باشه اگر میخوام نشکن باشم، باید حال خوبم رو به جنگ یا صلح گره نزنم! هر کدوم بشه مهم اینه خدای من همون خدای قبله و نعمتهاش پا برجا به شرط شکر به شرط اینکه فراموشش نکنم.
