امام علی(ع) به فرزند خود امام حسن(ع) چهار نکته می آموزد که او را از طب بی نیاز می کند: «بر سفره نمی نشینی مگر آن هنگام که گرسنه ای؛ و از سفره بر نمی خیزی مگر در آن حال که هنوز میل خوردن داری؛ [غذا را] خوب بجو؛ و به هنگام خواب، قضای حاجت کن».[۱]
همو به عموم مردم توصیه می کند: «هر کس در گرسنگی کامل غذا بخورد، غذا را خوب بِجَود، در حالی که هنوز میل خوردن دارد، غذا را کنار بگذارد و چون احساس قضای حاجت کرد، آن را نگه ندارد، به هیچ بیماری ای جز مرگ مبتلا نمی شود».[۲]
از ایشان می پرسند: چرا در قرآن، هر دانشی جز دانش طب هست؟ وی فرمود: «در قرآن آیه ای هست که همه طب را یک جا گرد آورده است: (بخورید و بیاشامید و اسراف نکنید)»[۳].[۴]
[۱]الخصال، ص ۲۲۹، ح ۶۷؛ بحار الأنوار، ج ۶۲، ص ۲۶۷، ح ۴۲.
[۲]مکارم الأخلاق، ج ۱، ص ۳۱۴، ح ۱۰۰۳؛ بحار الأنوار، ج ۶۶، ص ۴۲۲، ح ۳۷.
[۳]سوره اعراف، آیه ۳۱.
[۴]الدعوات، ص ۷۵، ح ۱۷۴؛ بحار الأنوار، ج ۶۲، ص ۲۶۷، ح ۴۲.
