بسم الله الرحمن الرحیم و له الحمد
حالا که اندکی تب و تاب فتنه افتاده، شاید گوش ها اندکی بیشتر می تواند بشنود. این یادداشت برای کسانی است که دل در گروی انقلاب خمینی ره دارند. برای کسانی که خود را متعلق به این نهضت عظیم الهی و مردمی می دانند.
خدای سبحان در سوره مبارکه نور، آیه ۶٣ میفرماید: دعوت پیامبر را [به ایمان، عمل صالح و امور اجتماعی] در میان خود مانند دعوت بعضی خودتان از همدیگر قرار ندهید، خدا کسانی از شما را که برای [بی اعتنایی به دعوت پیامبر] با پنهان شدن پشت سر دیگران آهسته از نزد او بیرون می روند می شناسد. پس باید کسانی که از فرمانش سرپیچی می کنند، برحذر باشند از اینکه فتنه ای [در دنیا] یا عذابی دردناک [در آخرت] به ایشان رسد.
من گمان می کنم بلایی که این روزها، با طراحی سنگین دشمن بر سر ما می آید قطعا بخش قابل توجهی از آن برخواسته از نارضایتی های اجتماعی، گسل های فرهنگی، عملکرد پلیس امنیت اخلاقی و ... نیست. نه اینکه اینها بی اثر بوده باشد، که قطعا هر یک به سهم خود موثر بوده اند اما فشار فتنه امروز برخواسته از سوء عملکرد و تمرد خود ما از امر صریح رهبر انقلاب است.
دقیقا مهر ماه سال ١۴٠٠ است که رهبری، مساله #جهاد_تبیین را به عنوان یک کلیدواژه وارد ادبیات سیاسی می کنند. حالا و بعد از گذشت یکسال از تاکید مصرانه رهبری و حتی به نوعی بیان فتوای وجوب فوری و قطعی برای این جهاد، چیز قابل اعتنایی از تحقق این امر را مشاهده نمی کنیم. چیزی که بتوان رویش نام مقدس «جهاد» گذاشت.
لشکرهای سایبری و ... را که بریزید دور، گفت و گوهای چهره به چهره ای که گاه گاه هر کسی در گوشه و کناری با اقوام و دوستانش هم انجام می دهد که نام جهاد نمی گیرد، تک پست ها و استوری های بسیاری از معتقدین به نظام هم که باز نامش جهاد نیست، معدود افراد شاخصی هم که دائما مشغول کنش اجتماعی سیاسی هستند هم بعضا دنبال اثرگذاری اساسی نبوده و از باب "خمینی شاهد باش"، تیرهایی در تاریکی پرتاب میکنند. بدنه هنری متعهد به انقلابِ مردم را هم اطلاع دقیقی ندارم اما از خروجی ها می توان حدس زد که در آنجا هم آرایش متفاوتی متناسب با فرمان ولی جامعه شکل نگرفته است. و همه این ها یعنی ما دعوت ولی الهی جامعه به جهاد را مثل دعوت ها و درخواست های خودمان از یکدیگر حساب کردیم و لابد با خودمان گفتیم که آقا اگر در سخنرانی حکم به وجوب بدهد در مقام تحریض است نه افتاء و در نتیجه کلام از مقام بیان خارج است و ما هم نهایتا تلاش می کنیم در گعده های خودمان همان حرف های آقا با هم مرور کنیم و بر ضرورتش تاکید ورزیم!
در آیه ۴۶ سوره مبارکه توبه شاید ترجمانی از اوضاع امروز خویش را بیابیم: «و اگر برای بیرون رفتن [به سوی میدان نبرد] تصمیم جدّی داشتند، مسلماً برای آن ساز و برگ آماده می کردند، ولی خدا [به سبب سستی اراده و نفاقشان] برانگیختن آنان را [به سوی میدان نبرد] خوش نداشت، پس آنان را از حرکت بازداشت ...»
وقتی اراده قیام لله باشد، لوازمی در ظاهر و باطن شخص ایجاد می شود. کسی که برای خدا قیام کرده باشد، کوله اش بر دوش است، دائما در حال فراهم کردن وسائلی است تا سریع تر به خط مقدم برسد، درونش پر از جوش و خروش است تا بتواند توفیق مجاهده را از خدای لاشریک بگیرد، سبک زندگی اش از ساعت بیداری و خواب و کم و کیف غذا و وضع خانه و خانواده اش، همه رنگ و بوی جهاد گرفته است. صبح و شب ندارد و در تکاپوی مبارزه با دشمن دین و قرآن سر از پا نمی شناسد. در کدام یک از ما چنین تغییراتی مشاهده میشود؟ چه کسی الان در تلاش است تا نقشه عملیاتی طراحی کند و میدان های نبرد دشمن را دقیق ترسیم نموده و گرا به سایر نیروها بدهد؟ تعارف که نداریم، آرایش معتقدین به نظام، آرایش جنگی نیست. و همین بی اعتنایی یا هر چیزی که شما بگویید، اصلی ترین عامل بروز چنین فتنه هایی خواهد بود.
من بیش از دشمن، از عذاب خدا می ترسم. از مکری که خدای سبحان بر امتی که از دستور ولی خود سرپیچی کند فرود خواهد آورد. الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ دِينِكُمْ فَلَا تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ (سوره مائده،٣)
#انقلاب_ادامه_دارد
@ghalam_meshkat
