چمن طبیعی از دوران باستان در استادیوم ها و زمین های فوتبال معمول بوده است. البته این چمن بسیار با کیفیت و بسیار قابل بازی و فعالیت است اما همانطور که می دانید متاسفانه حفظ چمن طبیعی به آبیاری زیادی احتیاج دارد و از آنجا که ایران یکی از خشک ترین کشورهای جهان است ، ممکن است استفده مناسب و خوبی نداشته باشد. در زمین فوتبال مشکلات زیادی برای حفظ چمن طبیعی وجود دارد.
مشکل دیگری که باعث شد ورزشگاه ها از چمن مصنوعی ارزان استفاده کنند این بود که جایگزینی و نگهداری چمن طبیعی وقت گیر بود و در نتیجه کلوپ ها ساعت ها یا حتی روزها تعطیل شدند. بنابراین ، چمن مصنوعی فوتبال برای جلوگیری از چنین مشکلاتی تولید شد.
لازم به ذکر است که چمن مصنوعی شباهت زیادی به چمن طبیعی دارد و در شرایطی که کاشت چمن غیرممکن است از آن استفاده می شود. می توان گفت زمین فوتبال مصنوعی نوعی چمن است که همیشه سبز به نظر می رسد و از آنجا که ساختار محکمی دارد ، از نظر حرکت بازیکنان بر روی آن مشکلی ندارد.
از نخستین روزهای شکل گیری ورزش فوتبال در اواخر قرن ۱۹ میلادی، ایجاد و نگهداری چمن طبیعی در شرایط ایده آل، همواره بزرگ ترین چالش مدیران و فعالان
این رشته ورزشی بود.
همین دغدغه با شدت بیشتری در ورزش های دیگری همچون فوتبال آمریکایی و راگبی اروپایی وجود داشت. به طوری که ترمیم و بازسازی چمن طبیعی پس از
هر مسابقه فوتبال در لیگ حرفه‌ای آمریکا به یک معضل تبدیل شده بود.
فوتبال آمریکایی با ماهیت خشن و پرتحرّک خود مشهور شده. پوشش لباس محافظ خاص در کنار برخوردهای فیزیکی سنگین میان بازیکنان تیم های رقیب، از
مهم ترین ویژگی های این رشته ورزشی است که محبوبیت فراوانی در آمریکای شمالی دارد.
پس از پایان جنگ جهانی دوم و برقراری آرامش، فرصت دوباره‌ای پیش آمد تا مردم به تفریحات متنوع بپردازند که تماشای مسابقات حرفه‌ای رشته‌های ورزشی از
جمله فوتبال آمریکایی یکی از این موارد بود.
به این ترتیب، زمین چمن طبیعی استادیوم های تیم های حاضر در لیگ حرفه‌ای فوتبال آمریکایی، در معرض فشار و فرسایش بی سابقه ای قرار داشت.
بسیاری از مصرف کنندگان از تمام محصولات چمن مصنوعی به عنوان چمن astro نام می برند اما در واقع این یک نام تجاری است که هیچ ارتباطی با آن نداریم. این صفحه تاریخچه AstroTurf را توضیح می دهد
چمن مصنوعی برای اولین بار در اواخر دهه 1960 در Houston Astrodome ، اولین استادیوم سرپوشیده ورزشی در ایالات متحده آمریکا استفاده شد. این نوع چمن مصنوعی ، Astroturf نامگذاری شد ، به استادیوم. هدف ایجاد یک زمین بازی ورزشی بود که تا حد ممکن عملکردی داشته باشد. عملکرد و نه ظاهر و احساس چمن عامل اصلی بود. زمین بازی به غیر از سبز بودن ، به هیچ وجه شبیه چمن طبیعی نبود.
این ماده از نایلون PA (پلی آمید) ساخته می شد و در واقع یک لایه ضخیم فرش بود. نایلون تمایل ناخوشایندی به ایجاد "سوختگی" هنگام تماس پوستی داشت ، به عنوان مثال ، وقتی بازیکنان بیس بال مجبور شدند به پایه بلغزانند. علاوه بر این ، نایلون نیز ماده ای نسبتاً پرهزینه بود ، به این معنی که در آن زمان ، زمین بازی چمن مصنوعی سرمایه گذاری قابل توجهی را نشان می داد
