به کی میشه گفت عکاس واقعی؟

​واقعاً کی عکاسه؟
 این روزها خیلی‌ها رو می‌بینیم که با یه دوربین وارد می‌شن، چند تا عکس می‌گیرن و خودشون رو “عکاس حرفه‌ای معرفی می‌کنن. حتی بعضی‌ها فراتر می‌رن و عکس بقیه رو نقد هم میکنن!
اما واقعاً سؤال اینه: به کی میشه گفت «عکاس»؟ آیا هر کسی که دوربین داره، عکاسه؟
از نظر من نه، قطعا نه

​به کی میشه گفت عکاس ؟
 عکاس بودن یعنی ترکیبی از نگاه، تجربه، آگاهی، و البته احترام.
یه عکاس حرفه‌ای کسیه که فقط عکس نمی‌گیره، بلکه می‌دونه داره چی ثبت می‌کنه، چرا ثبتش می‌کنه و چطور می‌تونه این ثبت کردن رو بهتر انجام بده.عکاسی فقط دست رو شاتر قرار دادن نیست ! حالا ۸ نکته ای که همه ی عکاس های حرفه ای باید داشته باشن ...
۱- هم هنرش رو داره، هم علمش رو.
  بعضیا فکر می‌کنن عکاسی فقط یه حس هنریه. درسته، بخش بزرگی از ماجرا همینه. ولی این هنر، وقتی رشد می‌کنه و تبدیل به یک مسیر حرفه‌ای میشه، نیاز به شناخت دقیق داره. شناخت نور، ترکیب، رنگ، ابزار، لحظه، حس، و مهم‌تر از همه، دید.
و اتفاقاً وقتی اون علم و شناخت رو داری، تازه می‌تونی قاعده‌ها رو زیر پا بذاری و کاری بکنی که خاص باشه. همون‌جاست که یه نفر می‌تونه سبک خودش رو بسازه؛ جایی که عکاسی تبدیل به زبان شخصی می‌شه.
۲- اصلاً از عکس کسی ایراد نگیره ، پیشنهاد بده
  واقعیتش اینه که هیچ‌کس نمی‌تونه دقیق بفهمه یه عکس از دل چه تجربه‌ای اومده. ممکنه یه تصویر ساده برای کسی خیلی معنا داشته باشه.
پس اگر کسی خواست در باره ی عکسش نظر بدی بهش پیشنهاد بده نه عکسش رو ایراد بگیری کنی .
و اگر گفت: «نظرت چیه؟» نرو بگی «این خوب نیست» یا «این بده»؛ سعی کن پیشنهاد بدی، نه نقد کنی چون اون عکس از دل اون عکاس شکفته شده !. بگو مثلاً:
«به نظرم اگه نور از این زاویه می‌اومد، جذاب‌تر می‌شد» یا
«کاش ترکیب‌بندی یه کم بازتر بود، بیشتر نفس می‌کشید.»
۳- بدونه دوربین گرون، عکاس حرفه‌ای نمی‌سازه
  یه بار توی اتوبوس دوربینم رو درآوردم که عکس‌هامو به دوستم نشون بدم. یکی از آشناها تا چشمش به دوربین خورد گفت:
«ااین دوربین به درد نمی‌خوره بندازش دور!
اون لحظه خیلی به یک عکاس بر میخوره ،ولی فکر که می‌کنم، می‌بینم حرف اون آدم نشون می‌داد چقدر سطحی به عکاسی نگاه می‌کنه.
دوربین مهمه، ولی مهم‌تر از اون نگاه  و علم توئه.
یه عکس خوب، فقط با یه لنز گرون ساخته نمی‌شه؛ با یه دید ،علم و اخلاق حرفه ای ساخته می‌شه.
۴- تمرین، تمرین، تمرین،همشون اینکار رو میکنن!
  هیچ‌وقت فکر نکن تموم شدی. هنر، نقطه پایان نداره. هر چی بیشتر عکاسی می‌کنی، تازه می‌فهمی چقدر جا برای بهتر شدن هست.
سعی کن هر روز نگاهت رو تیزتر کنی. به اطرافت دقت کن. چیزایی رو ببین که بقیه نمی‌بینن. لحظه‌هایی رو ثبت کن که شاید برای خیلی‌ها دیوونه وارباشن، ولی برای تو معنا دارن.
۵-وسایلش رو حتماً  قبل از خرید تست کنه
 توی عکاسی، با وسایل الکترونیکی سروکار داریم؛ چیزایی که ممکنه ایراد داشته باشن. مخصوصاً وقتی قراره چیزی رو کرایه کنی، حتماً قبلش امتحانش کن چون دست خیلی ها بوده
یه بار یه لنز کرایه کردم لنزش ضربه خورده بود و عدسی هاش جابه جا شدن و روی یک محور فکوس حرکت نمی کرد بعد  سمت چپ عکس تار می‌افتاد. بعدش پیگیری مردم اونا هم گفتن: «ما مسئولیتی نداریم!»
پروژهم خراب شد و چیزی دستم رو نگرفت جز تجربه.
۶-هیچ‌وقت برای کسی معرّف نمیشه
 ممکنه ازت بخوان که ضامن یا معرف باشی برای کرایه یه وسیله. ولی واقعیت اینه که اگه مشکلی پیش بیاد، اسم تو وسط می‌مونه. شاید اون فرد دوست خیلی خوبی باشه، ولی اعتبار توه که زیر سوال می‌ره.
یه عکاس حرفه‌ای، با احترام، از این جور درخواست‌ها فاصله می‌گیره.
۷-تحلیل کنه، ولی همه‌چیز رو می ببینه
 وقتی عکسی می‌بینی، ایراداتش رو ببین و از اون طرف خبی هاش رو هم ببین . نگاه کن ببین چی باعث شده اون عکس برات جذاب یا قابل بحث باشه.
مثلاً:
​​​​​​​
نقاط ضعف:
لو اکسپوز
بیش از حد شارپه
رعایت نکردن اصول ترکیب‌بندی

نقاط قوت:
تقارن خوب
بافت‌های چشم‌نواز
رنگ‌بندی جذاب
نگاه شخصی داشته باش
۸-خودش باشه، سعی نکنه تقلید کنه. تجربه کنه، شکست بخوره، چیزای تازه امتحان کنه.
 بعضی وقتا یه نور ساده، یه شیء دم‌دستی، یا یه لحظه معمولی، می‌تونه تبدیل بشه به بهترین عکس روزت، فقط اگه با چشم خودت ببینیش.
 
​​​​​​​ در نهایت...
 عکاس بودن یعنی دید داشتن، حس داشتن، دانستن، و احترام گذاشتن.
یعنی بدونی دوربین فقط یه وسیله‌ست؛ این نگاه توئه که عکاسی رو می‌سازه.
پس اگر دوست داری عکاس باشی، از امروز سعی کن دقیق‌تر ببینی، بیشتر تمرین کنی، با احترام‌تر برخورد کنی، و مهم‌تر از همه، خودت باشی.

"عطار"