موضوع و داستان
داستان فیلم در سال ۱۳۶۰ روایت میشود و وقایع سیاسی و جنگی آن دوره را به مخاطب نشان میدهد و میخواهد به نسل جدید تشکیلات مجاهدین خلق را معرفی کند که به خوبی توانسته با قصه گویی عالی این عمل را انجام دهد. داستان متفاوت و جدید است و سبک جدید از این ژانر فیلم ها را در ایران میبینیم به طوری که مخاطب را مجاب میکند هیجان زده تا پایان فیلم را تماشا کند. پایان بندی فیلم هم بسیار بجا و دقیق است و بر خلاف خیلی از فیلم های ایرانی این یکی خوب است و مخاطب راضی از سالن های سینما بیرون میرود. سکانس درگیری مسلحانه با موسی خیابانی و تیمش و در نهایت کشته شدن خیابانی توسط نیروهای امنیتی.
شخصیت پردازی
کاملا مشخص است که فیلمنامه با وسواس زیادی نوشته شده و همچنین کارکترها. از اول داستان مخاطب دونه به دونه با کارکترها آشنا میشود و تا آخر درست مثل مسافران یک اتوبوس با هم سفر میکنند و از تعامل با آنهر لذت میبرد. بازی ها همه بی نقص است و کاملا بازیگر با نقشش خو گرفته و به بهترین شکل نقش را ایفا کرده است. مهرداد صدیقیان که بار دراماتیک داستان را بر عهده دارد یا کمال که هیجانی و تند خو است ولی گاهی با رفتارش خنده به لب مخاطب می آورد و همینطور جواد عزتی و احمد مهرانفر که کاملا جدی و سخت کوش هستند. همگی این شخصیت ها دست به دست هم داده اند که فیلمنامه برای مخاطب خسته کننده نباشد و جذابیت داستان را افزایش داده اند.
کارگردانی
پلان های فیلم به گونه‌ای فیلمبرداری شده که انگار مخاطب شخصی‌ست که از دور شاهد وقایع است و این سبک محمد حسین مهدویان است که فیلم برای مخاطب باور پذیر باشد و مخاطب حس کند در صحنه است. طراحی صحنه و لباس و گریم خیلی خوب است و کاملا با زمان فیلم تطابق دارد.
امیرعلی آقایی
برای استاد علی اکبر حسنوند
