جبران خلیل جبران در کتاب پیامبر، قضیه جذابی را نقل می کند.
اجمالش این است که پیامبر، مراجعین فراوانی داشت، مثلا کارگر می آمد، بقال می آمد، نانوا می آمد، زن می آمد و مرد و کودک و پیر و جوان و همه و همه از مسأله هایشان می پرسیدند و جواب می گرفتند و می رفتند. کشیش وقتی دید خلوت شده جلو رفت و گفت: کمی هم از دین می گفتی!
پیامبر گفت: مگر چیزی غیر از دین هم گفتم.
این کشیش و حال و هوایش حکایت حال ماهاست. من مخصوصا در حیطه مطالعات مربوط به توسعه فردی و به سازی و رشد به این نتیجه رسیدم که اگر حواسمان نباشد، مبتلا به نوعی خود ارضایی جدید می شویم.
یعنی این کتاب را میخانیم و آن را هم میخوانیم و بادانسته ها صفا می کنیم و آخرش یک مثقال عمل و تغییر در کل زندگیمان دیده نمی شود، خب اسم این چیزی غیر از خودارضایی با دانسته هاست؟
خلاصه اینکه: کشیش با خطابه و طرح مسأله های نو به نو صفا می کرد و میخاست پیامبر هم اینگونه باشد، در حالیکه بقال چیزی میخاست که گره کور زندگی واقعیش را باز کند و برای تغییر واقعی له له میزد.
کمی اطراف خود را خلوت کنیم.
ولع اطلاعات جدید را کنترل کنیم.
گور کتابهای متعدد به درد نخور را از اطرافمان کم کنیم.
واقعیت این است که اگر کتابی سه چهار سال در کتابخانه تان بوده و شما از آن بهره ای نبرده اید معنیش این است که با دانسته هایتان از آن خودارضایی کرده اید و نه تغییر.
خلاصه از ما گفتن
در خانه اگر کس هست یک حرف بس است!
