تک درخت کویر

تک درخت کویر

در اندوه مه آلوده ی تبار سبزش

پیچ و تابهای غریب وجودش را

به تماشا گذارده بود

یگانه

و نجیب

و حسی را زمن ربود همان دم

و نگاه داشت

در نبض گرم سرانگشتانش

که هربار به قراری از بیقراری

به دیدارش روم ..

و از آن روز من

روحم را

در آغوش نگاهش

جا گذاشته ام

شوریده و بی دریغ ...