در دریای غم آلود افکارم ، ای کاش این روزنه های امید کوچک نمی شدند و غرق در ظلمات هر ثانیه محو شدنشان را به رخ نمی کشیدند تا بتوانم دیگران را غرق کنم در دریای بی کران امید .نمی دانم بعضی از افراد کنارم در وجودشان چطور و چقدر امید را نهادینه کرده اند که با دقایقی هم صحبتی پر میشوی از انرژی و امید ماورایی که توانایی هایت را مغلوب بر هر چیز بازدارنده می بینی.در دنیایی که محکومیم به امیدواری و مجبوریم به آرزومندی به راستی که کلمات زنده هستند و آدم های کلمه بلد در حال فنا و نابودی...
فاطمه خلیلی:)
