?من رئیسم؛ برو بیرون
✍️محی الدین خوران، حقوقدان
?در «حکمت ۴۷۸ نهج‌البلاغه»، حضرت علی (ع) می‌فرماید: خدا از مردم ناآگاه عهد گرفت که بیاموزند و از دانایان عهد گرفت که آموزش بدهند. در مجموع تمام افراد نسبت به هر آنچه که می‌دانند و باید به آن عمل کنند مسئول هستند. حتی اگر انسان در سطح کلان جامعه می‌خواهد مسئولیتی را بر عهده بگیرد اگر آگاهی لازم را ندارد باید آن آگاهی را کسب کرده و پس از آن به سراغ آن مسئولیت برود.
?اخیرا در فضای مجازی فیلمی منتشر شده که آقای دبیر رئیس پر حاشیه فدراسیون کشتی امر نمودند : «من رئیسم برو بیرون» و به بقیه دستور می دهند که آن شخص را از مجمع بیرون ببرند دستوری که حتی مقامات قضایی تحت شرایط قانونی خاص حق صدور و اعمال آن را دارند هر چند مشابه چنین اوامری بارها به انحا مختلف از برخی دولتمردان در پایین ترین سطح هم شنیده شده بر این اساس لازم ست به آسیب شناسی ایجاد توهم خود برتر بینی پرداخته شود از طرفی ابقا و عدم طرد چنین اشخاصی از ناحیه مقامات بالادستی نیز مایه شگفتی ست.
?ما در ادبیات خود در خصوص بالاترین مقام سازمانی کلمات مترادف زیادی از قبیل؛ مدیر، مسئول و رییس را داریم صرفنظر از تعاریف سازمانی بلحاظ اینکه معانی لغوی مدیریت و مسئولیت، پاسخگویی و خلاقیت را ایجاب نموده و ریاست امر و نهی بدون خلاقیت، غالب مقامات بدون توجه به فلسفه وجودی پست های سازمانی دوست دارند در عمل ریاست نموده و امر و نهی نمایند بر همین اساس روسای ادارات صرفنظر از تعاریف آن در حقوق اداری، صرفا به ریاست مشغول و در آن فرو می روند نتیجه آن که بدون هیچ گونه تعامل با کارکنان و ایجاد خلاقیت مدتی را به تحکم سپری و آن نهاد یا تشکیلات را بدون هیچ‌گونه توسعه ای به حال خود رها می کنند.
?دبیر و امثال ایشان بدون آشنایی با علم مدیریت و بدون داشتن سواد تخصصی در این خصوص به جای مدیریت، ریاست نموده و به جای احساس مسوولیت توهم مالکیت به ایشان دست می دهد. فی الواقع اگر مدیریت عمارت بزرگی باشد که طبقات و بخش‌های گوناگونی دارد، اصول مدیریت، پایه این عمارت را تشکیل و مقام بالادستی نباید بر سقف عمارت بشیند بلکه خود را در پایه های زیرین آن ساختار محسوب و به استحکام آن بنا کمک نماید.
?زمانی که رئیس، مدیر یا هر مسئولی که هیچ اصولی جهت برنامه ریزی و هدف گذاری برای توسعه تشکیلات تحت نظر خود نداشته و به جای پاسخگویی و قبول مسئولیت کم و کاستی های دوران خود، با جمع کردن تعدادی محافظ و متملق به دور خود با حرکات غیر متعارف اصول توسعه و پاسخگویی را نادیده می نگارد بدیهی ست در جامعه توسعه یافته با سه راهکار مواجه می شود؛
۱. اندکی احساس شرم نموده و وجدان اخلاقی اش او را وادار به استعفا می نماید.
۲.مقامات بالا دستی با درک حساسیت از طرق قانونی در صدد عزل یا تغییر ایشان بر می آیند.
۳.نهادهای مدنی و رسانه های جمعی که رسالت ایشان تنویر ذهن جامعه و کمک به تعالی اداری و پیشگیری از رانت و فساد می باشد مقامات بالادستی و خود شخص خاطی را وادار به استعفا، تغییر یا عذر خواهی می نمایند.
در هر حال امید به اتفاق یکی از شقوق فوق در خصوص تمام مسئولان خاطی وجود دارد.
