مادر ،صدای نخستین.

هیچ بود ، هیچ بود وهیچ.
و جهان در تاریکی قیر اندود فرو رفته بود.
صدایی نبود ، واژه ای نبود.
چیزی نبود ،جز هیچی بزرگ.
ناگهان نوری بوجود آمد از قلب تاریکی.
و صدایی شکل گرفت از ریزش شعاع نور بر دامن قیر گون هستی.
واژه ها پدید آمدند ، رنگ ها زاده شدند.
این نور ، صدا، پژواک از چه بوجود آمد؟
ظلمات کنار می رود،انگار در مرکز آن غوغایی بر پاست.
نورها در هم می پیچند ،از پیچش انوار لطیف ترین صدا ها شکل می گیرد.
صدای ریزش....
صدای چیست؟
این بکر ترین صدای هستی است.
خوب گوش کن، همه چیز شروع شد.
همه چیز با این صدا شروع شد.

از قلب نیستی در عالم ،اولین جوانه های هستی شکل می گیرد.
خلق شد.
و خداوند قطره ای از عشق خود را در تار و پود سلولی نهاد.
و آن شد ، قطره ای نور ، صدایی لطیف از دل نیستی ،از دل تاریکی.
واین قطره شد ،اولین سلول ، اولین یاخته.
تاریکی رفت ، نور آمد.
همهمه ای بر پااست، فرشتگان چه سرا سیمه نجوا می کنند.
پهنای ملکوت با بالهای فرشتگان مفروش شده.
صحنه آماده است برای معرفی این وجود ظریف.
از هر آنچه در عالم است در وجودش به اندازه ی سلولی جاری است.
او حامل هستی است.
تمام زیبایی های عالم در وجودش خلاصه می شود.
و زن آفریده شد.
هستی رنگ گرفت ،روشن شد.
هیچ رفت ،هستی پدید آمد.
در  بر هم زدنی زیبا ترین واژه ها .
روشن ترین نورها.
لطیف ترین صداها.
زیبا ترین رنگ ها در عالم هیچ و نیستی شکل گرفت.
و خداوند زن را آفرید.
تا لطافت گلبرگ های عالم .
تا زیبایی رنگ های بال پروانگان.
تا...
تا هر چه لطافت و زیبایی است در جهان در وجودش معنا پیدا کند.
تا جهان را بارور کند و بسازد از نیستی هستی را.
او قبول کرد که مادر باشد.
پس خداوند قلبش را به وسعت اقیانوس های عالم آفرید.
او قبول کرد که مادر باشد ، پس خداوند لطیف ترین روح را در کالبدش دمید.
اوقبول کرد که مادر باشد ،پس خداوند صبرش را به استواری کوهستان ها قرار داد.
او قبول کرد که مادر باشد ، پس خداوند نوری همانند خورشید تابان در چشمانش قرار داد.
وجهان از آن پس زیبایی را ، نور را ،استواری را در دستان ،قلب و روح مادران دید ، آن هنگام که تا آخرین رمق در کنار کودکانشان نفس می کشند.

تقدیم به تمام زنان و مادران عالم،چه آنان که در زمین اند و چه آنان که مهمان آسمان شده اند.

مهسا آذر ۱۴۰۴