محمد حسین مهدویان فیلمسازی است که با سبک و نگاه خودش ( فرم مستندگونه ) ، به سینمای ایران حال و هوایی تازه بخشیده است. او این بار فیلمش را بر اساس داستانی واقعی از زندگی «قادر مولان پور» از قربانیان بمباران شیمیایی رژیم صدام ساخته است.
فضای فیلم "درخت گـردو" به نحو عجیبی غم انگیز و بغض آلود است. غمگین ترین سکانس های فیلم : وقتی که «اوس قادر» بچه هایش را زیر دوش حمام می شست و صدای گریه بچه های بی گناه آسیب دیده از بمب شیمیایی شنیده می شد... صحنه ای که اوس قادر جنازه های دو فرزندش را به دوش می کشید و پیاده برای تدفین آنان به سمت روستا حرکت می کرد... و بغضی که پس از دیدن سکانس عاشقانه ای که اوس قادر که داغ سه فرزند دیده به دکتر می گوید "مریم را برایم نگه دار" هنوز راه گلویم را بسته است...
"درخت گـردو" مملو از سکانس های غم انگیز عاشقانه است. روایتی نفس گیر و تلخ درباره حال و گذشته مردی اهل سردشت که همسر و سه فرزندش را در بمباران شیمیایی از دست می دهد. این بار در فیلم مهدویان خبری از تشکیلات انقلابی و حکومتی و نهضتی نیست، بلکه در آن، زندگی بر هر عقیده و باوری برتری دارد. همه چیز در زندگی روان و ساده روستایی می گذرد. روح زندگی جاری مردم روستا با نماهایی از صف دراز کولبرها در کوههای برفی، کار کردن کارگران، بازی های کودکانه، تحصیل و درس، عروسی ساده روستایی، عاشقانه های قادر و مریم، و بچه ای که انتظار به دنیا آمدنش را دارند در قاب هایی ساده اما جذاب به نمایش در می آید؛ تا زمانی که اتفاقی که نباید، می افتد!!
هنر جنگ دانشگاه سوهانک تحلیل فیلم درخت گردو
