مرگ پیروز _ مانند مرگ صدها قربانی دیگر این روزها و هفته‌ها و سال‌ها _ همه‌ی ما را غمگین کرد. او نماد مظلومیت ایران و ایرانی در سیاه‌ترین دوره‌ی تاریخ بود که قربانی غیظ و نفرت ظالمان شد. اما این تمام ماجرا نبود. بعد از مرگ پیروز، ارتش موسوم به «سایبری» در صفحات مجازی‌شان دست به کار شدند تا این اتفاق و واکنش‌های مردم را به سخره بگیرند. آن‌ها می‌گویند که پیروز یک «حیوان» بود و از یک حیوان «بت‌سازی» نکنید. جالب است؛ کسانی این حرف را می‌زنند که هزاران بت در معبد خیالی‌شان ساخته و در جایگاه خدا نشانده‌اند. بت‌فروش‌های زمانه هم با تسبیحی در دست و خنده‌ای بر لبْ حسابی کیف می‌کنند.
البته آن‌ها درست می‌گویند؛ پیروز یک حیوان بود. اما در دسته‌ی دزدان و قاتلان و ماله‌کشان و بت‌فروشان و خودفروختگان نبود. از او بیاموزید «انسانیت» را... که نه طناب دار بر گردن همنوع خود آویخت، نه باتوم و شوکر و اسلحه در بساطش بود، نه با پول مردم گرسنه تن‌پروری کرد، نه آبروی سرزمینش را به چین و روسیه فروخت، نه راه را بر تنفس دختران بست... و نه زخمی چهل‌ساله بر پیکر سست و بی‌رمق مادرش «ایران» نهاد.
