همین چند روز پیش زادروزش بود.چشمهایش برق می زد از خوشحالی!خوشحالی برای هیجان روزهای پیش رو،برای عملی شدن تصمیمات ریز و درستش!همان اهدافی که قول همراهی برای به بار نشستنشان را از من گرفته بود.خوب می دانست دستهایش را رها نمیکنم.با خیال راحت می برید و می دوخت؛چون بیشتر از اراده اش به قلب جادوگر من اعتماد داشت.
حالا آنقدری قد کشیده است که برای شستن دستهایش نیازی به چهارپایه نداشته باشد.آنقدری بزرگ شده است که بی دلهره ی خرابکاری برایم چای بریزد و در روزهای درد پرستاری ام را بکند.حالا مثل سابق به وقت بغض کردن ها و اشک ریختن هایم اخم نمی کند و عصبانی نمی شود.آنقدری مرد شده است که در آغوش بگیردم و اشک هایم را پاک کند.
او خیلی زودتر از آنچه که باید بزرگ شده بود.او راه و رسم مردانگی را بلد بود.
یادم می آید دو روز مانده بود به زادروز ده سالگی اش که میانمان شکراب شد.من خشمگین از بی انضباطی اش و او لجباز تر از همیشه برای به کرسی نشاندن حرفش.خشمگین بودم و سرد در ظاهر؛اما دلم غنج می رفت برای نگاه های التماس گرانه اش! برای از سر گرفتن دوستی سابق!خوب می شناسمش!او از قهر و رنجاندن دیگران بیزار است.
شبیه من می شود گاهی!به وقت دلهره به موسیقی پناه میبرد و گاه بی تابی به رنگ آمیزی!
اما گاهی شبیه هیچکس نیست!آن زمانی که خوشحالی اش را جار می زند و غمش را نیز هم!بی پروا از دلهره هایش می گوید و بی نگرانی قضاوت شدن ،ضعف هایش را به زبان می آورد.
او قد می کشد و آغوشم برایش تنگ می شود.قد می کشد اما بزرگ نمی شود.هنوز دهانش بوی شیر می دهد و تنش بوی کودک نو رس را.دستهایش!!!(وااای که دستهایش چقدر شبیه دستهای پدرم هست.)دستهایش!حالا دیگر توی دستهایم جا نمی شود اما هنوز گرم است و عرق کرده و کودکانه.
او قد می کشد و هر روز شبیه تر می شود به مردهای دوست داشتنی زندگی ام!
جسارتش را از یار به ارث برده و مهربانی اش را از پدرم!
شبیه برادرم می شود وقتی نگاهم می کند و می خندد.
او قد می کشد و روز به روز مهربان تر!
شاید دستهایش شبیه پدرم باشد و چشمهایش شبیه اجدادش!مثل پدرش پرانرژی باشد و مثل مادرش بااراده!
اما او خاص ترین مرد زندگی ام خواهد بود!!!
قوی و مهربان و کمی خجالتی و جسور و بااراده و کمی شلخته!!!
