هر چی به عقب برمیگردم فقط درس و تلاش و کار کردن یادم میاد. همیشه درسخون بودم. همیشه فقط درس خوندم. همیشه تلاش کردم یاد بگیرم. ولی از یه جایی به بعد دیدم این یادگرفتن هیچ آورده ای برام نداشته. ولی با این وجود ادامه دادم. پذیرش گرفتم و نرفتم. پشیمونم؟ نمیدونم!
ده روز نشستم درس خوندم و دکتری وزارت بهداشت قبول شدم(واقعا ده روز خوندم). ولی خوشحالم نکرد.
یکبار درست و حسابی نشستم فکر کردم دیدم من واقعا دوست ندارم این راه رو ادامه بدم. تصمیم گرفتم انصراف بدم. به واسطه کارم کمی از علم آمار میدونستم. کمی هم برنامه نویسی R بلد بودم. شروع کردم به یادگیری جدی پایتون. اول با رویکرد دیتا ساینس و کم کم رفتم سمت ماشین لرنینگ و دیپ لرنینگ!!! حالا نه اینکه الان تو اینا اکسپرت باشما، نه. فقط الان دیگه میدونم هر کدوم از اینا چیه. یه عالمه کورس از کورسرا و لینکدین و یوداسیتی و یوتیوب دیدم. قبلا هر روز که میگذشت احساس میکردم خوب دارم پیش میرم ولی این روزا ناامیدم. حس میکنم یاد گرفتن کافی نیست و تا توی محیط کاری نباشم نمیفهمم واقعا هر کدوم از این مطالب به چه دردی میخورن. میدونم باید پروژه انجام بدم تا رزومه داشته باشم ولی نمیدونم چه پروژه ای! اصلا نمیدونم چجوری برای خودم پروژه تعریف کنم. نمیدونم چجوری با کامیونیتی برنامه نویسا کانکت بشم. نمیدونم چجوری باید یه جایی برای کاراموزی پیدا کنم. نمیدونم اصلا کارم درست بوده یا نه. با همه ی اینها نگرانی از نداشتن دارمد هم بهش اضافه کنید. توی درمانده ترین حالت ممکن هستم ولی چکار میتونم بکنم؟ هیچ. واقعا هیچ. من نیاز داشتم به این تغییر و باید انجامش میدادم. ولی نسبت به آینده اش اصلا امید ندارم.
کاش یه روز بیام اینجا بنویسم "شد".
