هج فاند ها موسسات سرمایه گذاری هستند که مدیران آنها از طیف وسیعی از استراتژی ها استفاده می کنند،که اغلب با خرید دارایی های مالی از طریق اهرم و معامله دارایی های پر ریسک،تلاش میکنند تا بازدهی بیشتری نسبت به میانگین فعالان بازارهای مالی به دست آورند.آنها عموما گزینه های پر ریسک تری را برای سرمایه گذاری انتخاب میکنند.
حداقل سرمایه برای سرمایه گذاری در هج فاندها بالاست،برای همین غالبا مشتری های ثروتمند سمت این موسسات می روند.
از خود عبارت هج فاند میتوان برای فهمیدن مفهوم این نوع صندوق ها استفاده کرد.فرض کنید مدیر یک صندوق سرمایه گذاری در سهام،ممکن است بخشی از دارایی های تحت مدیریت خودش را روی یک شرط هج کند.این شرط در واقع شرایطی است که سرمایه گذاری عمده و اصلی مدیر صندوق طبق برنامه پیش نرود و خلاف انتظار اتفاق بیفتد.در این مواقع مقدار سرمایه ای که به هج کردن اختصاص داده شده،جلوی ضررهای سرمایه گذاری اصلی صندوق را تا حد زیادی میگیرد.
فرض کنید مدیر یک صندوق سرمایه گذاری، عمده سرمایه و تمرکز خود را روی صنعتی سرمایه گذاری میکند که وابستگی زیادی به اوضاع اقتصادی جامعه دارد،مثل صنعت توریسم.مدیر صندوق برای پوشش ریسک احتمالی سرمایه گذاری خود،بخشی از سرمایه تحت مدیریت خود را روی صنعتی سرمایه گذاری میکند که وابستگی زیادی به اوضاع اقتصادی جامعه نداشته باشد،مانند صنعت مواد غذایی.اگر اوضاع اقتصادی خوب پیش رود و شاهد رشد درآمد ها باشیم،صنعت توریسم رونق و به طبع سرمایه گذاری اصلی صندوق به نتیجه خواهد رسید.در غیر این صورت سرمایه گذاری در صنعت مواد غذایی بخشی از ضرر سرمایه گذاری در صنعت توریسم را پوشش خواهد داد.هر چه به سال های اخیر نزدیک تر شده ایم،مدیران هج فاند ها هج کردن را به عنوان یک روش سرمایه گذاری استفاده کردند نه روشی برای پوشش ریسک.
هج فاند ها این آزادی را دارند که از استراتژی های پرریسک تر،در راه های پر ریسک تری استفاده کنند.لازم به ذکر است که هج فاند ها به طور گسترده ای از اهرم مالی در سرمایه گذاری های خود استفاده میکنند.اهرم مالی یعنی مدیران صندوق ها چند برابر سرمایه خود قرض میگیرند تا تعداد بیشتری از اوراق بهاداری که قصد سرمایه گذاری دارند را خریداری کنند.این کار باعث افزایش سود بالقوه سرمایه گذاری(و همینطور افزایش ضرر در مواقعی که سرمایه گذاری طبق برنامه سرمایه گذار پیش نمی رود) خواهد شد.همچنین هج فاند ها به شکل گسترده ای در ابزارهای مشتقه مانند قرارداد های اختیار معامله و قراردادهای آتی سرمایه گذاری می کنند.
به طور خلاصه،مدیران هج فاندها این آزادی عمل را دارند که سرمایه گذاری های پرریسکی را انجام دهند که سرمایه گذاران محافظه کار هرگز سمتشان نمی روند.لازم به ذکر است که هج فاندها مانند بقیه انواع صندوق های سرمایه گذاری ملزم به گرفتن مجوز های مرسوم از سازمان های بورس و اوراق بهادار و مراجع قانونی نیستند. همانطور که ممکن است قابل پیش بینی باشد، میزان استقبال از یک هج فاند، رابطه مستقیمی با خوشنامی و محبوبیت مدیرانش دارد.طبیعتا ستاره های دنیای سرمایه گذاری و مدیران خوشنام، ارزان نیستند. به همین دلیل هج فاند ها مبالغ قابل توجهی مانند یک تا دو درصد از اصل سرمایه و حدود بیست درصد از سود حاصل از سرمایه گذاری را به عنوان دستمزد از سرمایه گذارانشان دریافت می کنند.
تاریخچه هج فاند
یک سرمایه گذار و نویسنده بازارهای مالی به نام آلفرد وینسلو جونز موسس اولین هج فاند محسوب می شود.در سال 1949 جونز مبلغ صد هزار دلار(که چهل هزار دلار آن سرمایه شخصی خودش بود) را گردآوری کرد تا یک صندوق سرمایه گذاری تاسیس کند.هدف این صندوق کمینه کردن ریسک سرمایه های بلند مدت جونز و شرکایش بود.جونز این کار را با شورت کردن(فروش استقراضی) سهام شرکت های دیگر انجام می داد که هم اکنون به عنوان یک مدل سنتی کنترل ریسک شناخته می شود. او همچنین از اهرم مالی برای افزایش بازدهی صندوق استفاده می کرد.در سال 1952 جونز این صندوق را به یک شرکت با مسئولیت محدود تبدیل کرد و بیست درصد سود حاصل از بازدهی سرمایه گذاری ها را نیز به دستمزد خود اضافه کرد.از آنجایی که آلفرد وینسلو جونز اولین مدیر سرمایه ای بود که از شورت کردن،استفاده از اهرم مالی و دستمزد حاصل از بازدهی سرمایه گذاری ها در صندوق خود استفاده کرد، از وی به عنوان پدر هج فاند های امروزی یاد می شود.
