دیروز صبح یک موضوعی فهمیدم که هیچ ذهنیت شفافی نداشتم
یک مقاله با استناد به مصاحبه باآقایون که مشکل جسمی حرکتی دارند
نوشته هایی که از زبان خودشان بود
باشرایط خودشان
درمورد خودشان
خلاصه مطلب ومطلبی که متوجه شدم:درزندگی مشترک هریک از شریک های عاطفی وظیفه ای دارند که بخشی از زندگی مشترک رادربرمی گرد و گویا آن هایی که مشکل جسمی حرکتی داشته باشند بدنشان قادر به انجام این کارنیست
کاری که آقاهه داخل مصاحبه گفته بودن چون قادر به آن نیستن همیشه احساس می کنند آدم کافی برای شریک عاطفی زندگیشان نیستند
یعنی چه کاریه؟
تصور و پیش زمینه ذهنی دراین مورد ندارم!؟
فکرمی کردم زندگی زن ومردی؛ یعنی یک روح دردوبدن و سرشار آکنده لبالب از لحظه های لحظه های چی
آهان لحظه هایی که نوشتی نیستن و زبان قاصر است از توصیف
بعد به خودم می گم یعنی توی زندگی پدرمادر اینارو دیدی ندیدم اما خب زندگی مامان بابام فرق می کنه
زندگی که مامانم انتخاب نکرده هردوشون خوبن شکرخدا به امیدخداهمیشه خوب باشن ولی جان کلام الان چیز دیگه ای
واسه همین همیشه تو حرف زدنام به خدا می گم خدا تو روخدا به من حق انتخاب بده من انتخاب کنم
چون از بچگی دیدم که می گم آدم دیو اگر خودش انتخاب کنه دلش آروم باشه که انتخاب خودشه زندگیش می شه دیو و دلبر
اماخودت که انتخاب نکرده باشی خوب باشه ام خوب نمی شه امید به خدا که واسه همه آدمها خوب باشه خیرمون به میل
مقاله را که خواندم به خودم گفتم پس شاید به خاطر همین مامانم هیچ خریدی برام نکرده و حتی یک قاشق برام کنارنزاشته فکرمی کردم چون دوستم داره و نمی خواد به روزی که برم خونه خودم فکر کنه مثل مامانای دیگه فکرنمی کنه وچیزی نمی خره
اما شاید به خاطر اینه که آینده نامشخصه
آینده البته برای هر مخلوقی به نحوه ای نامشخصه وچیزی که مشخصه که باید باخودمون مرور کنیم یادآوری کنیم که چیزی که داریم خداو اعتقادهامونه باید هی بگیم دلمون به خداخوشه این دلخوشی تو دلهامون یک بذر که باید بهش آب بدیم
برامن هم دعاکنیدمن هم دعاگوی همه شما هستم به امیدخدا با انرژی مثبت مثلابرای شمایی که این مطلب را می خوانید @خدا #درپناهخدا
