فیلم "کیک محبوب من" رو دوست داشتم. روایت زندگی مهین که در میانسالی با تنهایی و پوچی زندگی رو به رو میشه. تنهایی شکنجه باری که حتی دوستان، بچه ها و نوه ها هم نمیتونن برطرفش کنن. مهین در خونه حیاط دار بزرگی زندگی میکنه. خونه ای وسیع که تنها بودنش رو بیشتر به رخ میکشه.
در زندگی مهین مفاهیمی مثل «زن، زندگی و آزادی» بسیار ارزشمندند. او میدونه تا وقتی زنده ست حق لذت بردن از زندگی رو داره. حق اینکه به یک مرد پیشنهاد دوستی بده، لباسی زیبا بپوشه، شراب بنوشه، برقصه و از ته دل بخنده. حقی که سالهاست حکومت، دین و سنت از زن ها گرفته اند.
و مگر «لذت بردن» بخش مهمی از زندگی و بودن در این دنیا نیست؟
"کیک محبوب من" روی دیگر سکه «زندگی» یعنی «مرگ» رو هم به تصویر میکشه. مرگ؛ واقعیت ناجدایی ناپذیر زندگی.در دیالوگی از فیلم، فرامرز این طور صحبت میکنه: «من از مُردن نمیترسم، از مُردن در تنهایی میترسم.» اضطراب مرگ و اضطراب جدایی که به قول اروین د یالوم از اساسی ترین اضطراب های بشر هستند و شاید تنها راه مقابله با این اضطراب ها این هست که تا میتونیم زندگی کنیم. اونقدر بجنگیم، شکست بخوریم، تلاش کنیم، برقصیم، اونقدر بخندیم که اشک از چشم هامون دربیاد و اونقدر زندگی کنیم که برای مرگ چیزی جز قلعه ای سوخته باقی نمونه و این زمانی هست که میتوانیم همانند فرامرز به استقبال مرگ برویم.
