سلام به دوستان خوبم و کسانی که همیشه لطف میکنن مطلب هامو میخونن.
قبلا خودم رو معرفی کرده بودم اما بازم میگم. مژده اهوازی هستم. دیپلم ریاضی و لیسانس مهندسی کامپیوتر-نرم افزار.
تو دبیرستان ریاضی فیزیک خونده بودم. تو مدتی که دبیرستان بودم همش به این فکر میکردم که بعدش چی دوست دارم بخونم. همیشه کسایی که کامپیوتر بلد بودن و تو این کار بودن رو دوست داشتم. و دوست داشتم که جای اونا باشم. پس اومدم کامپیوتر با گرایش نرم افزار.
رشته کامپیوتر رو با علاقه انتخاب کرده بودم. کسانی که دانشگاه رفتن حرف منو درک میکنن که تو دانشگاه خیلی چیزی به آدم یاد نمیدن که به درد بازار کار بخوره. تو دانشگاه ما که این جوری بود. باید یه مدرک میگرفتیم و بعدش تازه میرفتیم دوره های خصوصی آزاد. یا تو این مدت کارآموزی می کردیم جای دیگه تا بعدش با مدرک کامپیوتر و یه تخصص وارد بازار کار بشیم.
دانشگاه دور بود و همه بچه ها دنبال پیچوندن کلاس ها بودن. وقت کلاس ها رو هدر می دادن و اصلا اون موقع هیچ کدوم ما نمی دونست که چه دوران مهمیه. و اصلا تو حس و حال این نبودیم که چیزایی که تو دانشگاه یاد میگیریم چقدر بعدا به کارمون میاد.
هزینه رفت و آمدم نسبتا زیاد بود. دانشگاهم هم غیر انتفاعی بود. پدرم، برادرم و خیلی ها کمک کردن که از پسش بربیام و این دوران رو بگذرونم. خلاصه با همه این ها تصمیم گرفتم خودم هم یه جاهایی کار کنم. کسی به دانشجو کار ثابت نمیداد. و من هم که یه روزهایی نبودم. به صورت پاره وقت یه جا کار می کردم. روزهایی که نبودم دوستم به جام میرفت و حقوقمون رو تقسیم میکردیم :) یه سایتی هم پیدا کرده بودم که کار تایپ میکردم توش. یعنی یه صفحه ای رو تایپ میکردم و به اندازش بهم پول میداد.
رفت و آمد خسته کننده بود و وقتی می رسیدم خونه خیلی دیروقت بود. صبح ساعت 5 هم اتوبوس دانشگاهمون میومد. همه این ها هم باعث شده بود که تمرکزم بیشتر تو کلاس کم باشه.
نوبت به کلاس طراحی سایت شد. یه استادی بود که خیلی براش مهم بود به همه چیز جدی نگاه کنیم. یه شعری خوند که خیلی بهم تلنگر زد. این شعرو بارها و بارها شنیده بودم. اما این بار انگار تازه شنیدم!!!
"نیست یک دم شکند خواب به چشم کس و لیک
غم این خفته چند خواب در چشم ترم می شکند"
بعد شروع کرد به تفسیرش و چشماش پر از اشک شد. و گفت همه تو خواب غفلت هستن. من از ناراحتی این که دیگران یه لحظه ام از خواب بیدار نمیشن خواب در چشم ترم می شکند. هنوز بعد از سال ها این شعر و اون استاد یادم مونده. اگه اسمش یادم اومد حتما می نویسم.
و بعد گروه بندی شدیم. من و یه آقایی که خدارو شکر تو همین زمینه کار میکرد تو یه گروه افتادیم. استاد خیلی به من سخت گرفت. پروژه هامون رو انتخاب می کردیم و هر جلسه استاد پیشرفت رو می دید و نمره میداد. خیلی به سایتی که من طراحی کرده بودم گیر داد.
خیلی از دستش ناراحت بودم. همش نگاه میکردم که همین ایراد رو بقیه هم دارن اما از من بیشتر نمره کم میکنه. با همون آقایی که طراح سایت بود زنگ های تفریح و آزاد پروژه رو کامل کردم. از اون هم خیلی چیز یاد گرفتم و همیشه قدردانش هستم.
در نهایت باورم نمیشد که استاد نمره خیلی عالی بهم داد. یادم نیست 18 یا اصلا 20 داده بود. واقعا برام درحد معجزه بود. همیشه میگفت از 10 یه چیزی در حد 4 شدی. منم حساب میکردم که حتم میفتم و دوباره باید این واحد رو بردارم.
یه جلسه زیاد کار نکردم و سایتم زیاد پیشرفت نکرده بود. به استاد گفتم سرکار بودم. گفت کجا کار میکنی؟ شغلت چیه؟ گفتم یه جایی منشی هستم. یه لبخندی حالت تمسخر زد و گفت دوست داری با لیسانس کامپیوتر و با این همه سختی تهش منشی بشی؟ با احترام به همه منشی های عزیز و زحمت کش من اون موقع ناراحت شدم. منظورش رو درک کردم. خیلی ما رو نصیحت میکرد. اما این جمله اصلا یه کاری کرد که جدی برم تو کار طراحی سایت.
درس "طراحی سایت" با نمره خوب پاس شد. پروژه پایان ترم هم "طراحی یه سایت فروشگاهی" برداشتم. اصلا نمره برام مهم نبود. استاد پروژه من خیلی سخت گیر بود. اتفاقا با همون این واحد رو برداشتم و خودم رو توی یه چالش قرار دادم که طراحی سایت یاد بگیرم.
اون استاد و اون حرف ها خیلی روی من تاثیر گذاشت. بعدش از دانشگاه که فارغ التحصیل شدم بازم نتونستم تو این زمینه پیش برم و یه کار عمومی داشتم. اما همیشه تو سایت های خارجی رایگان طراحی سایت می خوندم و یاد می گرفتم.
از همه این ها بعدها و این روزها استفاده کردم. اون آدم مسیر زندگی منو مشخص کرد. یه جوری رو ذهن من اثر گذاشت که مسیر کاریم مشخص بشه. همیشه ازش ممنونم. از همه سخت گیری ها و تیکه هاش ممنونم. امیدوارم هرجا که هست موفق و سلامت باشه.
