به نام خدا
یکی از افرادی که در زندگیم زیاد تحت تاثیرش قرار گرفتم و تا ابد در ذهنم به عنوان یه انسان باتقوا و سعادتمند باقی میمونه...شهید عباس باباییه.
اولین باری که باهاش آشنا شدم صحبت های همسرش در برنامه نیمه پنهان ماه رو در آپارات تماشا کردم و بعدش کتاب هایی مختلفی دربارش خوندم و به شدت تقوا و انسانیتش پی بردم.
این شهید بزرگوار نمونه کامل یه الگوی انسانی برای سعادتمند شدن هم در زندگی اخروی و هم در زندگی دنیویه.
چیزی که خیلی برام جالب بود تکه کلام مشترک بین شهدای ما هست:
اولین بار از زبان حاج قاسم شنیدم اما بعدش کلیپی از شهید فخری زاده دیدم که او هم همین دیدگاه رو داشت و بسیاری از شهدای عزیز دیگه.
وقتی کتاب پرواز تا بینهایت رو خوندم و جنبه های مختلف زندگی شهید بابایی رو با زندگی خودم و طیف وسیعی از افراد جامعه مقایسه کردم صریحا مشخص بود که چرا من باید به مرگ اجباری بمیرم و اونا به مرگ سعادتمند اختیاری(شهادت)
حالا به شدت حقانیت این جمله پی بردم که واقعا برای رسیدن به درجه شهادت در مرتبه اول باید مثل یه شهید زندگی کنی. ...
(عکس نوشته هایی که گذاشتم از کتاب پرواز تا بینهایت هست...دوربین گوشیم خوب نبود و از صفحه لپ تاپ عکس گرفتم بابت بی کیفیت بودن پوزش بنده رو بپذیرید?)
در دنیای امروز که همه فقط به فکر افزایش ثروت و پول و مالشون هستن چند نفر از ما حاضریم با دیدن پیرمردی که از روی ناچاری و با سختی کار میکنه بایستیم و بهش کمک کنیم؟!
آیا ما به جز دیده حقارت و گاهی احساس دلسوزی حقیرانه کار دیگه ای میکنیم؟!
بسیاری از ما فقط نگاه میکنیم...فقط نگاه.
پس درمورد مرگ هم فقط نگاه خواهیم کرد تا ببینیم چی پیش میاد.
اگه زندگی خیلیامون رو ببرن زیر ذره بین شاید حتی شکرگزاری کردن ما از خط صفر هم بگذره و به سمت منفی ها تمایل پیدا کنه چونکه عدم شکرگزاری ها و متاسفانه کفر نعمتا بسیاربیشتر دیده میشه.
چند نفر از ما هرروز بابت سلامتی که داریم خداروشکر میکنیم؟!
بایت هوایی که نفس میکشیم.
بابت زنده بودن عزیزانمون.
عشق ورزیدن ها و نماز خوندنامون.
بابت اینکه زنده ایم و هنوز هم فرصت داریم برای جبران اشتباهات؟!
ما شکرگزار نیستیم...
غرور و تکبر و از خودراضی بودن باعث میشه که چشم و هم چشمی افزایش پیدا کنه چیزی که متاسفانه در جامعه امروز ما بسیار موج میزنه.
خیلی از اوقات ما احساس شادی نمیکنیم چون ماشینمون از دوستمون مدل پایین تره ما دیگران رو تخریب میکنیم و بد جلوه میدیم برای اینکه نشون بدیم ما از همه بهتریم.
هوای نفس و منیت و خودخواهی ما به حد اعلی خودش رسیده.
یکی باید مارو از اون بالا بکشه پایین!
انجام دادن گناه و کاری که میدونیم اشتباهه اما بازهم انجامش میدیم نشان دهنده جهالت و نادانیه...گناهانی که ما اجام میدیم به خاطر شدت نادانی ماست که زشتی و پستی اون گناه رو هنوز هم که هنوزه درک نکردیم...
متاسفانه امروزه بعضی از افراد حتی برخی گناه هارو نشان دهنده روشن فکر بودن میدونن و با هزار اما و اگر خودشون رو توجیه میکنن که کار اشتباهی انجام نمیدن.
واقعا باید اول کاری کرد تا لایق شد و بعدش بهت اعطا میشه:)
