حساسیت ناخوانده

از همون بچگی، حساسیت عجیبی به انتقاد داشتم. یه جمله‌ی ساده مثل می‌شه یه کم بهتر انجامش بدی؟ می‌تونست روزم رو خراب کنه. همیشه فکر می‌کردم که ایراد از منه، که به اندازه‌ی کافی خوب نیستم. این حساسیت ریشه در شخصیتیه که تا مدت‌ها فکر می‌کردم بخشی از منه. اما وقتی با موضوع "ویژگی‌های ارثی روانشناختی" آشنا شدم، داستان عوض شد.

آزمایش TalentX بهم نشون داد که واکنش‌پذیری عصبی (neuroticism) من بالاست و این ریشه‌ی ژنتیکی داره. یعنی من ذاتا بیشتر تحت تاثیر فشارهای محیطی و نظرات دیگران قرار می‌گیرم. تا قبل از اون فکر می‌کردم فقط آدم ضعیفی‌ام؛ اما حالا می‌دونستم این یه ویژگی ژنتیکیه که می‌شه با آگاهی و تمرین کنترلش کرد.

حالا فرض کنیم می‌شد این ویژگی رو از همون اول تغییر داد. چه چیزی توی زندگیم فرق می‌کرد؟ شاید جرات می‌کردم پروژه‌های بیشتری رو شروع کنم، نترسم از اینکه شکست بخورم. شاید ارتباط‌هام راحت‌تر می‌شد و از حرف زدن در جمع نمی‌ترسیدم. شاید این همه وقت صرف دلخور شدن از حرف دیگران نمی‌کردم و به جای اون پیشرفت می‌کردم.

اما حالا که نمی‌تونم DNA رو عوض کنم، یه کار دیگه کردم. شروع کردم به آموزش دیدن درباره‌ی ذهن‌آگاهی، تکنیک‌های کاهش اضطراب و پذیرش. وقتی فهمیدم ویژگی من قابل درکه و طبیعی، فشار زیادی از دوشم برداشته شد.

فهمیدن اینکه یه بخش از شخصیت ما ارثیه، کمک می‌کنه با خودمون مهربون‌تر باشیم. به‌جای اینکه خودمون رو دائم قضاوت کنیم، می‌تونیم قبول کنیم که بعضی ویژگی‌ها قابل تغییر نیستن، اما قابل مدیریت هستن.

چکاپ TalentX نه تنها کمک کرد خودم رو بهتر بشناسم، بلکه به والدین و معلم‌ها هم کمک می‌کنه تا بچه‌ها رو دقیق‌تر درک کنن. اگه بدونی بچه‌ات ذاتاً خجالتیه، به جای فشار آوردن، می‌تونی روش درست حمایت ازش رو یاد بگیری.

شاید روزی علم بتونه ویژگی‌های ژنتیکی روانی رو هم تغییر بده. ولی تا اون روز، بهترین کار اینه که بدونیم چی تو وجودمونه، چطوری می‌تونیم باهاش کار کنیم، و چطور می‌تونیم خودمون رو بهتر مدیریت کنیم.