قسمت اول
شاید برای بسیاری از ما شنیدن فقط در صداهای اطراف مان خلاصه شود ، مثل شنیدن صداهای اطرافیان ، شنیدن صدای اتومبیل ها ، شنیدن صدای باران و یا هر چیز دیگر...اما همه این موارد تنها گوشه ای از جمال این موهبت الهی است.
در حقیقت شنیدن مفهومی فراتر از آنچه می دانیم ، دارد. شنیدن به معنای دریافت همه اصوات بیرونی و درونی است. در فرهنگ قرآن ، به این نوع شنیدن ، سمع گفته میشود. سمع یعنی ؛ شنیدنی از جنس فهمیدن که از طریق اصوات بیرونی و درونی حاصل میشود. از این منظر ، شنیدن نه تنها راه ارتباط انسان با جهان پیرامون بلکه راه ارتباط انسان با خودش نیز هست. شنیدن مسیری برای شکل گیری هر علمی درون انسان و راهی است که حقایق به انسان انتقال می یابد و در وجودش تثبیت میشود. از طرفی ارتباطات و تعاملات انسان ها با یکدیگر از طریق گفت و شنود برقرار میشود و از مهم تر ارتباط انسان با خداوند از طریق دریافت نجواهای درونی از جانب او و بیان دعا و سوال اتفاق می افتد. شنیدن انسان را با مراتب مختلف در عالم پیوند می دهد و متناسب با فرد در او فهم و علم ایجاد می کند. به این ترتیب می توان بیان نمود که شنیدن و مراتب آن در منطق قرآن ، دائر مدار صوت و کیفیت ادراک آن نیست ، بلکه این مراتب وابسته به فهمی است که برای فرد حاصل میشود. از این رو اگر فردی در عالم خواب یا بیداری صدایی را شنیده باشد ، در صورتی سمع برایش اتفاق افتاده است که در او فهم ایجاد کرده باشد. در غیر این صورت شنیدنی اتفاق نیافتاده است.
برگرفته از کتاب تفکر شنیداری ، نشر قرآن و اهل بیت علیهم السلام
ا
