به نظرم اینکه بعضیا میگن من به کسی حسودی نمیکنم دروغی بیش نیست.
مگه میشه زندگی کسی رو ببینی که دقیقا جایی وایساده که تو در آرزوشی و دلت نخواد و نگی کاش من به جاش بودم؟ مگه میشه سبک زندگی کسی رو ببینی و نگی کاش منم این سبکو داشتم؟ یا مثلا مگه میشه شخصیت یکی رو ببینی و عاشق بشی و بگی کاش منم همچین شخصیتی داشتم؟
اعتراف میکنم منم آدم حسودی هستم. اونم از نوع شدیدش.اما نه ازون حسودا که دست به هرکاری میزنن که سطح تورو بیارن پایین و یا موقعیتت رو بدزدن.نه.من به هیچ عنوان ازوناش نیستم.چه بسا از ته دلم برات خوشحالی میکنم و برات دست میزنم. من ازون دست حسودام که از دست خودم ناراحت میشم و در حالیکه دارم برای تو دست میزنم، از ته دلم دارم برای خودم خون گریه میکنم .
اما به چه کسایی و یا چه چیزایی حسادت میکنم؟
به آدمایی که اونقدر مشغول زندگی کردن هستن و در روزمرشون غرق شدن و سرشون شلوغه که وقتی برای چک کردن صفحات مجازی ندارن. میتونن چند ساعتی ازش دور بمونن و ککشونم نگزه.
خیلی دلم میخواست ازین آدما باشم اما متاسفانه درست برعکس این دسته از افراد، هر چند دقیقه یک بار گوشی رو چک میکنم . حالا یا برای فرار از واقعیت زندگیم . و یا حرف زدن با دوستان مجازیم که چند صد کیلومتر از هم دوریم و چند ماهیه همو ندیدیم.
همش دلم میخواست زندگیم رو پر کنم از کار های مورد علاقم و ازش لذت ببرم و دیگه سری به گوشی نزنم اما خب، به چیزی علاقه ی خاصی ندارم و از هیچچیزی لذت نمیبرم. و تنها چیزی که در وجودم هورمون های لذت رو ترشح میکنه گوشیه :)
شما به چی حسادت میکنید؟
