داشتم به ظرفیت آدما فکر میکردم همه ما مثل یه لیوان هستیم تا یه جایی می ریزیم تو خودمون و سکوت میکنیم هی می شنویم هی میبینیم و می گذریم اما وقتی تموم میشه این گنجایش سرریز میکنیم دیگه نمی تونیم ادامه بدیم و بعد اون موقع هست که شخصیت اصلیمون معلوم میشه چیزی که بیرون می ریزه نوع تفکر ماست نوع اندیشه هامون اون خود واقعی ماست
