دل کندم.
گاهی خستگی به معنای این نیست که کلی کار کردی ، و خسته شدی و باید بری یه کم استراحت کنی ، بعد از چند ساعت بیدار بشی می بینی چقدر سرحال چقدر پرُ انرژی تر از قبل. ای کاش خستگی منم از همین نوع خستگی بود.
من هر وقت نفس عمیق می کشیدم یواشکی می گفتم خدا خستم.
تا اینکه یه روزی یکی صدام رو شنید و بلافاصله گفت انگار کوه کندی گفت نه واقعا چته؟
...
هیچی نگفتم .
و اما هیچ کس نمی دانست که من دل کندم از کسی که همه کسم بود. سخت تر از کندن کوه.
همه جا هستی!
در نوشته هایم
در خاطره هایم
در ذهنم
در فکر و خیال من لحظه به لحظه و ثانیه به ثانیه حرف هات کار هات اذیت کردن هات قهر کردن هات تک تک کار هات جلو چشمام هست و هر روز مرورشان می کنم.
تنها جایی که باید باشی نیستی . کنارم
هر بار که با کلاه تازه ای می آمدی و تو می خندی آینه مات سادگی من اما دلم خوش بود به آمدن و رفتن ها. باور کن از تو دست شُستن کار من نیست.
خلاصه که سرم بی کلاه نمی ماند.
هر کس می گفت دعا در زیر باران مستجاب است.
و ما هم گفتیم دیگه چه کاری بهتر از این زير بارون .
هیچ کاری نماند که نکردم.
هیچ چیزی نماند که نگفتيم
هیچ جایی نماند که نرفتیم
هیچ حرفی نا گفته نماند
خلاصه که همه این کار ها بی فایده بود و بهتر بود که از اولش رفته بودم بیشتر وابسته اش نمی شدم که دل کندنم فقط از خودش می شد نه از کل دنیا گاهی هم دلم به نگاه کردن بازدیدش هم خوش میشد ولی همونم رها کردم دیگه برا همیشه و تا ابد و دیدار دوباره مون و یکجا شدنمون رو گذاشتیم به دنیا جدید مون .
بعد تو هم دیگه با هیچ کس .
فقط رو قول مون هستم.
چیزی زیادی هم باقی نمانده تا به دنیا جدید.
نویسنده :
نیلوفر
محمدی
