نوشته ای از یک فرد عادی ...
اختلاف طبقاتی :
برخلاف اندیشه رایج که فقر را عامل انقلاب های بزرگ تاریخ می داند و معتقد است با افزایش رفاه همگانی میتوان از پیشروی عواملی که باعث گسترش شورش و نارضایتی می شود جلوگیری کرد اما تاریخ در مواردی از جمله در مورد انقلاب ۵۷ خلاف این امر را ثابت کرده است
بر اساس این فرضیه که در دوران جنگ سرد و ترس حکومت های سرمایه داری از پیشروی کمونیسم و منقلب کردن توده ها شکل گرفته با رشد سرمایه داری می بایست افراد طبقه پایین تر هم از این رشد بهره گرفته و رفاه خویش را افزایش دهند همین تفکر باعث گروه بندی جامعه بر اساس طبقات ثروتمند ، متوسط و فقیر شد .
مروجان این نظر برآنند که اکثریت طبقه فقیر سابق را به طبقه متوسطی قدرتمند با اکثریتی که از حداقل ۵۰ درصد جمعیت تشکیل میشود ، بدل سازند .
اما در انقلاب ۵۷ طبقه ای که جرقه انقلاب را زد همان طبقه متوسطی بود که شاه برگسترش آن مصر بود و این خیال را داشت که با این گسترش جلوی هرگونه انقلاب را بگیرد .
اما این خیال خام بود زیرا که با افزایش رفاه خواست طبقه متوسط از حکومت هم پیوسته افزایش میافت .این طبقه بر خلاف طبقه فقیر نیاز های غیر مادی را درخواست میکرد که حکومت برخلاف افزایش رفاه مادی خواهان افزایش این گونه نیاز ها نبود .
طبقه متوسط آزادی بیشتری را طلب میکرد . خواستار آن بود که با نفی قدرت های غربی خصوصا آمریکا مفهوم استقلال کشور را تبیین کند . طالب نظام زنده و پوینده حزبی بود .
اندیشه ای که نارضایتی مردم را افزایش آزادی در حکومت پهلوی دوم می دانستند نادرستی خود را با شناخت طبقه متوسط کوچک و تازه تشکیل شده آن روزگار به خوبی نشان میدهد.
آن ها با افزایش رفاه آزادی میخواستند ، هرقدر که آزادی بیشتری میگرفتند باز هم آزادی بیشتری طلب میکردند .
این خفقان نبود که حکومت پهلوی را سرنگون کرد این کم کردن خفقان در اواخر حکومت و آزاد کردن زندانیان سیاسی و ... بود که انقلاب را ممکن ساخت .
طبقه متوسط راه یافته به دانشگاه مبلغ اندیشه هایی همچون لیبرالیسم و مارکسیسم بود که نافی رژیمی همچون رژیم شاه بود .
اما این طبقه متوسط و تفسیر صرف لیبرالیسم و مارکسیسم و اندیشه هایی جز اینها نبود که حکومت پهلوی را درهم شکست .
پایان دهنده انقلاب نیرویی دیگر بود .
در قسمت بعدی این نیرو مهیب را شرح خواهم داد ...
