تنگی کانال نخاع

تنگی نخاع (تنگی نخاع، تنگی کانال نخاعی، تنگی کانال نخاعی) کانالی را در ستون فقرات که طناب نخاعی از آن عبور می کند، باریک می کند. فشار ناشی از آن بر نخاع، اعصاب و عروق خونی باعث کمردرد و آسیب دائمی عصبی می شود. اطلاعات بیشتر در مورد تنگی نخاع را اینجا بخوانید.

بررسی اجمالی سریع

درمان: عمدتاً محافظه کارانه، ترکیبی از فیزیوتراپی، تمرین پشت، گرما درمانی، الکتروتراپی، کرست حمایتی (اورتز)، مدیریت درد و درمان. به ندرت جراحی

علل و عوامل خطر: اغلب فرسودگی (دژنراسیون)، به ندرت مادرزادی، خطر جراحی ستون فقرات، برآمدگی یا فتق دیسک، تغییرات هورمونی، بیماری های استخوانی مانند بیماری پاژه

علائم: اغلب در ابتدا بدون علامت. بعداً، به عنوان مثال، کمردرد که به پاها می رسد، حرکت محدود می شود. بی حسی پاها، لنگیدن، اختلالات مثانه و رکتوم، اختلال در عملکرد جنسی. به ندرت فلج

تشخیص: بر اساس علائم، روش های تصویربرداری (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی، توموگرافی کامپیوتری)

سیر و پیش آگهی: بدون درمان، دوره معمولاً بسیار کند است. با درمان محافظه کارانه قابل درمان است

پیشگیری: به طور مشخص امکان پذیر نیست. در غیر این صورت رفتار دوستانه پشت، برای مثال هنگام حمل بارهای سنگین

تنگی نخاع چیست؟

تنگی کانال نخاعی باریک شدن کانال مهره ای (کانال نخاعی) است که از طریق آن نخاع با اعصاب و عروق خونی عبور می کند.

افراد مسن اغلب تحت تاثیر ساییدگی و پارگی قسمت های متحرک ستون فقرات قرار می گیرند. با این حال، اشکال مادرزادی نیز وجود دارد. اما اینها نادر هستند.

این بیماری در درجات مختلف با احساس درد معمولی، بیشتر در پشت و پاها، و همچنین محدودیت در تحرک خود را نشان می دهد.

چه نوع تنگی کانال نخاعی وجود دارد؟

شایع ترین شکل تنگی کانال نخاعی، تنگی ستون فقرات کمری است - تنگی کانال نخاعی کمری.

اشکال دیگر آن تنگی کانال نخاعی گردنی است که بر ستون فقرات گردنی (نفقه گردنی) و به ندرت تنگی کانال نخاعی قفسه سینه که ستون فقرات قفسه سینه را درگیر می کند.

تنگی کانال نخاعی تنها از سال 1996 به عنوان یک تصویر بالینی مستقل تعریف شده است. سازمان جهانی بهداشت (WHO) بسته به شدت، کدهای تشخیصی متعددی را به آن اختصاص می‌دهد: کدهای M48 (اسپوندیلوپاتی‌های دیگر)، M99 (اختلالات بیومکانیکی، که در جای دیگر طبقه‌بندی نشده است) و G55 (فشرده شدن ریشه‌های عصبی و شبکه عصبی در بیماری‌های طبقه‌بندی شده در جاهای دیگر). ).

درجه بندی تنگی کانال نخاعی

به عنوان معیاری برای شدت تنگی کانال نخاعی، پزشک از روش های تصویربرداری مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی برای اندازه گیری میزان باریک شدن کانال نخاعی استفاده می کند. پزشکان بین:

تنگی نسبی کانال نخاعی با قطر کانال کمتر از دوازده میلی متر

تنگی مطلق کانال نخاعی با قطر کانال کمتر از ده میلی متر

با این حال، انقباضات لزوما منجر به علائم نمی شوند. از سوی دیگر، این طبقه بندی فقط بسیار خشن است، زیرا علائم از قبل با تنگی نسبی کانال نخاعی ممکن است، به عنوان مثال زمانی که اعصاب در لبه کانال نخاعی منقبض شده اند، اما کانال به طور کلی هنوز نسبتاً گسترده است.

رفتار

در اغلب موارد، تنگی کانال نخاعی را می توان با روش های درمانی محافظه کارانه به خوبی درمان کرد. فقط به ندرت (در موارد بسیار شدید) عمل جراحی ضروری است.

درمان محافظه کارانه

اشکال محافظه کارانه درمان برای تنگی کانال نخاعی عبارتند از:

فیزیوتراپی (ورزش درمانی، حمام، درمان های آرامش بخش عضلات و غیره) برای تسکین و تثبیت ستون فقرات

گرما درمانی برای شل کردن عضلات پشت

الکتروتراپی برای مدیریت درد و آرامش عضلانی

برای تسکین ستون فقرات از کرست (اورتز) حمایت کنید

مدرسه پشت (تمرینات تقویتی ویژه برای عضلات پشت و شکم، نکاتی برای وضعیت قرارگیری آسان در پشت، نکاتی در مورد نحوه رفتار کردن)

آموزش مدیریت درد روانی

درد درمانی

در بیشتر موارد، چندین مورد از اقدامات ذکر شده با هم ترکیب می شوند. سپس از آن به عنوان مفهوم درمان مدولار یاد می شود.

دارو

درمان موثر درد سنگ بنای درمان تنگی محافظه کارانه است. بسته به شدت درد، پزشکان از مواد موثره مختلفی استفاده می کنند.

برای درد خفیف، مسکن‌های غیرافیونی مانند ایبوپروفن، پاراستامول یا دیکلوفناک اغلب کمک می‌کنند. آنها یک اثر ضد درد و ضد التهابی دارند (این دومی فقط با پاراستامول بسیار ناچیز است). برای درد متوسط، از مواد افیونی خفیف، اغلب در ترکیب با مسکن های خفیف (غیر افیونی) استفاده می شود. از طرف دیگر درد شدید با مواد افیونی قوی درمان می شود.

برخی از مسکن ها اگر برای مدت طولانی مصرف شوند، پوشش معده را تحریک می کنند. به همین دلیل است که پزشکان اغلب داروهای مهارکننده پمپ پروتون را تجویز می کنند. این داروها به عنوان یک "محافظ معده" تضمین می کنند که بدن اسید معده کمتری تولید می کند.

علاوه بر مسکن های کلاسیک، ممکن است پزشک داروهای ضد افسردگی خفیف را تجویز کند. در دوزهای کم، اینها به درد مزمن کمک می کنند زیرا در سطح انتقال دهنده عصبی عمل می کنند.

داروهای شل کننده عضلات گاهی به تنگی کانال نخاع کمک می کنند. در مورد درد بسیار شدید، کورتیزون درمانی با دوز بالا ممکن است یک گزینه باشد: کورتیزون باعث می شود بافت های نرمی که بر کانال نخاعی فشار می آورند متورم شوند. بنابراین فضای کمی بیشتر در کانال وجود دارد.

مواد فعال مختلف با اثرات ضد درد، ضد التهابی، بی حس کننده موضعی و/یا ضد احتقان اغلب نه تنها از طریق دهان (به عنوان قرص، کپسول یا موارد مشابه) قابل تجویز هستند. آنها اغلب می توانند مستقیماً در ناحیه آسیب دیده باریک شدن کانال نخاعی تزریق شوند.

این تزریق درمانی مخصوصاً زمانی که ریشه عصبی شدیداً ملتهب است نشان داده می شود. ترکیبی از مواد فعال ضد التهابی مانند کورتیزون و مسکن ها با التهاب مبارزه می کند و در عین حال علائم مرتبط با درد را تسکین می دهد. از سوی دیگر، اگر درد از مفاصل کوچک مهره‌ای منشا می‌گیرد، تزریق موضعی مسکن ممکن است کمک کند.

در مطالعات انجام شده بر روی تزریق درمانی، بیماران به جای داروی واقعی، مواد بی اثر (دارونما)، اغلب فقط نمک خوراکی، دریافت کردند. با وجود این درمان ساختگی، بسیاری از بیماران متعاقباً درد کمتری را تجربه کردند. محققان دریافتند که تزریق دارونما «مسکن‌های» بدن (اندورفین) را آزاد می‌کند.

عمل چگونه انجام می شود؟

درمان محافظه کارانه تقریباً به تمام بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاعی کمک می کند. جراحی به ندرت ضروری است - معمولاً زمانی که اعصاب مهم از کار می افتند. علاوه بر این، پزشکان زمانی عمل می کنند که درمان محافظه کارانه با شکست مواجه شود یا بیمار به شدت رنج می برد و به وضوح در زندگی روزمره خود محدود شده است.

مداخله جراحی همیشه با هدف تسکین ناحیه ای است که نخاع در آن فشرده می شود. روش های مختلفی برای این کار موجود است:
کاهش فشار (کم فشار) اعصاب منقبض شده روش انتخابی در نظر گرفته می شود. برای این منظور، قوس مهره در محل تنگی در یک یا هر دو طرف همراه با فرآیند خاردار (همی-/لامینکتومی) برداشته می شود. گاهی اوقات فقط قسمت هایی از قوس مهره برداشته می شود (میکرو رفع فشار).

فیوژن (اسپوندیلودزیس): مهره های منفرد با موادی از تاج ایلیاک یا با پیچ به هم متصل و سفت می شوند. این کار از لغزیدن آنها به یکدیگر و انقباض کانال نخاعی جلوگیری می کند.

ایمپلنت های بین خاری فرآیندهای خاردار بدن مهره ها را به هم متصل می کنند و از کج شدن ستون فقرات به جلو یا عقب در ناحیه آسیب دیده جلوگیری می کنند.

پزشک تصمیم می گیرد که در هر مورد کدام روش مناسب تر است. هر سه روش معمولاً می توانند با حداقل تهاجم یا میکروجراحی انجام شوند. این بدان معنی است که متخصص پزشکی برای رسیدن به منطقه آسیب دیده نیازی به برش بزرگ ندارد. چندین برش کوچک کافی است که جراح از طریق آنها یک دوربین کوچک با منبع نور و ابزار ظریف جراحی را وارد می کند.

هر عملیاتی خطرات خاصی دارد. به عنوان مثال، اعصاب ممکن است در طول عمل آسیب ببینند. علاوه بر این، در برخی موارد، "پوست" اطراف نخاع آسیب می بیند، به طوری که مایع نخاع به بیرون نشت می کند (فیستول CSF). قبل از گرفتن S

علل

شایع ترین علت تنگی ستون فقرات، ساییدگی و پارگی (دژنراسیون) ستون فقرات است: با گذشت زمان، دیسک های بین مهره ای بین بدن مهره ها مایع خود را از دست می دهند. در نتیجه، آن‌ها صاف‌تر می‌شوند و فشار کمتر مربوط به حرکت را کاهش می‌دهند - بنابراین بدنه‌های مهره‌ها بار سنگین‌تری دارند و سپس روی کانال مهره‌ای (کانال نخاعی) فشار می‌آورند.

به دلیل منقبض شدن دیسک های بین مهره ای، رباط های کنار ستون فقرات کمتر کشیده شده و خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهند. در برخی شرایط، کل ساختار ستون فقرات به طور نهفته ناپایدار می شود. در برخی موارد، اجسام مهره ها در مقابل یکدیگر حرکت می کنند (لغزش مهره ها، اسپوندیلولیستزیس) و کانال نخاعی را فشرده می کنند.

یک عضله پشتی که به خوبی تمرین کرده باشد ستون فقرات را تثبیت می کند، به طوری که با وجود تنگی کانال نخاعی، فرد بدون علامت است. از سوی دیگر، بیمارانی که عضلات کمر توسعه نیافته اند، اغلب علائم تنگی معمولی را نشان می دهند. زیرا اگر عضلات قادر به حمایت از ستون فقرات ناپایدار نباشند، بدن برای تثبیت ستون فقرات ساختارهای استخوانی جدیدی بر روی بدنه مهره ها ایجاد می کند. این ساختارهای استخوانی تازه تشکیل شده استئوفیت نامیده می شوند. آنها اغلب نه تنها تنگی کانال نخاعی را تشدید می کنند، بلکه باعث ایجاد آن می شوند.

علل نادرتر تنگی کانال نخاعی عبارتند از:

ناهنجاری‌های مادرزادی مانند پشت توخالی قوی، لغزش مهره‌ها (اسپوندیلولیستزیس)، کندرودیستروفی (اختلالات در تبدیل غضروف به بافت استخوانی در سن جنینی). در چنین مواردی، علائم از قبل در سن 30 تا 40 سالگی ظاهر می شود.

جراحی ستون فقرات (تشکیل بیش از حد بافت اسکار ممکن است کانال نخاعی را باریک کند)

آسیب به بدن مهره ها

برآمدگی یا فتق مواد دیسک در کانال نخاعی

تغییرات هورمونی که بر مواد استخوانی و پایداری بدن مهره ها تأثیر می گذارد (مانند بیماری کوشینگ)

بیماری های استخوانی (مانند بیماری پاژه): این امر منجر به بازسازی و رشد موضعی استخوان ها می شود. تنگی ستون فقرات در این بیماری بیشتر در ستون فقرات کمری نسبت به ستون فقرات گردنی رخ می دهد.

تنگی کانال نخاعی از بدو تولد به علت ناشناخته (تنگی کانال نخاعی ایدیوپاتیک)

علائم

تنگی کانال نخاعی معمولا در ناحیه کمر رخ می دهد (تنگی کانال نخاعی کمر). لزوماً منجر به شکایت نمی شود. اینها فقط زمانی اتفاق می‌افتند که کانال نخاعی به حدی باریک شود که اعصاب یا رگ‌های خونی فشرده شوند. این که این شکایات چه زمانی و چقدر شدید هستند به عوامل مختلفی بستگی دارد. این موارد شامل شدت بیماری، وضعیت بدنی بیمار و میزان فعالیت بدنی است.

در ابتدای بیماری، علائم غیر مشخص و متنوع است. این شکایات غیر اختصاصی عبارتند از:

کمردرد در ناحیه کمر (لومباگو) که معمولاً به یک طرف پاها تابش می کند (لومبوشیالژیا)

کاهش تحرک در ناحیه کمر

تنش عضلانی در ناحیه کمر

اگر تنگی پیشرفت کند، علائم زیر ممکن است:

بی حسی در پاها

ناراحتی در پاها مانند سوزش، سوزن سوزن شدن، احساس سرما، احساس پنبه زیر پا

احساس ضعف در عضلات ساق پا

لنگش ناشی از درد (لنگش ستون فقرات)

اختلالات مثانه و/یا رکتوم (مشکلات با حرکات روده و ادرار یا بی اختیاری)

اختلال در عملکرد جنسی

در این بیماری مشخص است که علائم معمولاً هنگام نشستن یا در موقعیت های دیگری که تنه به جلو خم شده است (مانند دوچرخه سواری، خم شدن، راه رفتن در سربالایی یا بالا رفتن از پله ها) به طور قابل توجهی بهبود می یابد.

لنگیدن در تنگی کانال نخاعی (کلودیکاسیون اسپینالیس) باید از لنگش موقت در نتیجه اختلالات گردش خون در "لنگش متناوب" (PAD) متمایز شود. مورد دوم لنگش متناوب نامیده می شود.

به ندرت، تنگی کانال نخاعی منجر به چیزی می شود که به عنوان سندرم پاراپلژیک شناخته می شود: هر دو پا فلج هستند و مشکلاتی در اجابت مزاج و ادرار وجود دارد.

گاهی اوقات تنگی کانال نخاعی بر ناحیه کمر تاثیر نمی گذارد بلکه ناحیه گردن را تحت تاثیر قرار می دهد (تنگی کانال نخاعی گردنی). افراد مبتلا اغلب گردن درد دارند که به بازوها می رسد. با گذشت زمان، اختلالات حسی در پاها و همچنین اختلالات رکتوم و مثانه نیز ممکن است در اینجا ایجاد شود.

بررسی ها و تشخیص

در اولین جلسه مشاوره (تاریخ نامه)، پزشک با جزئیات از بیمار در مورد علائم و بیماری های قبلی یا زمینه ای شناخته شده (فتق دیسک، آرتروز، پوکی استخوان و موارد مشابه) سوال می کند. پس از آن یک معاینه فیزیکی انجام می شود: از جمله موارد دیگر، پزشک معمولاً از بیمار می خواهد که ابتدا بالاتنه را خیلی به عقب و سپس به جلو خم کند. اگر تنگی ستون فقرات وجود داشته باشد، هنگام خم شدن تنه، کمر درد می‌گیرد، در حالی که علائم با خم شدن تنه ناپدید می‌شوند.

روش های تصویربرداری اطلاعات بیشتری را ارائه می دهند. بیش از همه، متخصصان تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (تصویربرداری تشدید مغناطیسی، MRI) را بدون مواد حاجب توصیه می کنند. اعصاب، دیسک های بین مهره ای، رگ های خونی و سایر ساختارها را در تصاویر توموگرافی با جزئیات بسیار نشان می دهد.

متناوبا، ستون فقرات را می توان با استفاده از توموگرافی کامپیوتری با ماده حاجب تصویربرداری کرد. با این حال، این به اصطلاح myelo-CT بیمار را در معرض مقدار مشخصی از اشعه قرار می دهد.

هر باریک شدن کانال نخاعی که در MRI یا سایر روش های تصویربرداری قابل مشاهده است، در واقع علائمی ایجاد نمی کند!

در برخی موارد، پزشک در حالت ایستاده و در وضعیت‌های خاص (تصاویر عملکردی) بیمار را با اشعه ایکس عکس می‌گیرد.

برای روشن شدن تنگی کانال نخاعی می توان از بررسی های الکتروفیزیولوژیک استفاده کرد. برای مثال، الکترومیوگرافی (EMG) و به اصطلاح پتانسیل های برانگیخته از جمله این موارد است. این روش ها به ارزیابی عملکرد عصبی کمک می کند

دوره و پیش آگهی

حتی اگر درمان نشود، تنگی کانال نخاعی معمولاً بسیار کند پیشرفت می کند. بسته به علت، پیشرفت بیماری بسیار متفاوت است. در برخی موارد، درد ناشی از فشار روی مجاری عصبی ثابت یا s باقی می ماند