در بهار سال ۱۸۴۶، کاروانی شامل ۸۷ مهاجر آمریکایی از جمله خانوادههای دانفورت و رید، با هدف رسیدن به کالیفرنیا، ایلینوی را ترک کردند. آنها با وجود هشدارهای متعدد، تصمیم گرفتند به جای مسیر اصلی، از میانبُری به نام «Hastings Cutoff» عبور کنند؛ مسیری پرخطر و ناشناخته که با تبلیغات یک راهنما معرفی شده بود.
انتخاب این مسیر، به دلیل مشکلات جغرافیایی و کمبود اطلاعات، باعث تاخیر کاروان شد و قبل از رسیدن به مقصد، زمستان زودهنگام در ارتفاعات «سیرا نوادا» آنها را غافلگیر کرد. سرمای شدید، بارش برف سنگین و محدودیت شدید غذا، ساکنان کمپ را در تصمیمگیریهای حیاتی و بحرانی قرار داد.
به تدریج با پایان آذوقه و طولانی شدن بحران، تعدادی از مهاجران برای زندهماندن، ناچار به استفاده از بقایای جانباختگان شدند. این واقعه بعدها به یکی از بحثبرانگیزترین نمونههای مواجهه انسان با مرگ و تابوهای اخلاقی در تاریخ ایالات متحده تبدیل شد.
در این میان، گروهی داوطلب با شرایط طاقتفرسا از کوهستان عبور کردند و موفق شدند خبر وقوع فاجعه را به دیگران برسانند. گروههای نجات در چند مرحله توانستند برخی بازماندگان را از میان برفها بیرون بیاورند.
برخی بازماندگان را از میان برفها بیرون بیاورند.
