دوره بهار و پاییز

دوره بهار وپاییز دوره گذر تحلیل نظم سیاسی و عمومی سنتی کشور جوی غربی محسوب می شود. کنفوسیوس، نخستین اندیشمند و کارشناس آموزش و پرورش بزرگ در تاریخ چین، در این دوره زندگی می کرد.

در پایان  دوره آرامش، مشکلات داخلی رو به افزایش نهاد. هرچه اربابان قلمروهای فئودالی ثروتمندتر و مستقل تر می شدند، به مسئولیت های خود نسبت به حکومت مرکزی بی توجه تر می شدند. در 770 سال پیش از میلاد، هنگامی که امیران ناراضی و قبایل کوچ گر علیه پادشاه دست به شورش زدند، حکومت ناگهان فرو پاشید و پادشاه به دست شورشیان به قتل رسید، اما شورشیان که مایل به زیر کشیدن این دودمان نبودند، یکی از پسران پادشاه را فرمانروای آلت دست خود کرده، بر تخت سلطنت نشاندند.

وقتی قدرت پادشاهان جو رو به افول نهاد، حکومت های محلی ستیزه جو شروع به بلعیدن پادشاهی های کوچک تر کردند. در این زمان، نه تنها قلمرو بلکه جاه طلبی آن ها نیز فزونی یافت به طوری که وقتی دولت های ضیف تر به اشغال درآمدند، دولت های بزرگ تر به جان یکدیگر افنادند.

در دوره کشورهای جنگجو، چین بسیار تغییر یافت و بسیاری از کشورهای کوچک اشغال شدند. هفت کشور باقیمانده: چین، چو، یان،هان، جائو، وی و چی کشورهای عمده این دوره محسوب می شدند. با وجود آن که در دوره کشورهای جنگجو نبردهای بسیار زیادی به وقوع پیوست، اما مانع پیشرفت فرهنگ چین نشد. بعضی دانشمندان بر علوم تسلط می یافتند و فعالیت آنان در جامعه بیش از پیش به شکوفایی فرهنگ علمی مساعدت می کرد.

از میان هفت دولت محلی، سپاهیان دولت چین از حدود 314 پیش از میلاد، اشغال و اضافه کردن نواحی وسیعی از دولت های همسایه را آغاز کردند و سرانجام در 256 پیش از میلاد بود که این دولت به رهبری ژانگ یانگ به عمر دودمان درمانده جو پایان داد. طی ده سال بعدی، سپاهیان شاه اینگ جن تمام دولت های مستقل را یکی پس از دیگری شکست دادند. آخرین آن ها، دولت چی، در 221 پیش از میلاد سقوط کرد که در آن هنگام شاه اینگ جن هنوز مرد جوانی بود.

در مدت نه سال، او شش کشور دیگر را سرنگون کرد و در سال 221 پیش از میلاد کشور را متحد کرد و به تجزیه 600 ساله سرزمین چین پایان داد.