در صبح 19 مه 1780، آسمان به‌طور عجیبی تاریک شد. این تاریکی به قدری شدید بود که نور خورشید تقریباً کاملاً ناپدید شد. حتی در ساعات ظهر، آسمان به حدی تاریک بود که برای دیدن مجبور بودند چراغ و شمع روشن کنند. گزارش‌ها نشان می‌دهند که آسمان در برخی مناطق به رنگ زرد-مشکی درآمده بود و به تدریج به تاریکی کامل تبدیل شد.
مردم گزارش دادند که دوده، خاکستر یا ذراتی شبیه به مواد آتش‌سوزی در هوا وجود داشت. آب بارانی که جمع‌آوری شده بود به رنگ سیاه یا قهوه‌ای تیره درآمده بود. این موضوع باعث شد که بسیاری تصور کنند آتش‌سوزی یا فوران آتشفشان در منطقه رخ داده است.
در برخی مناطق، خورشید به رنگ قرمز یا نارنجی سوخته دیده می‌شد که ناشی از لایه سنگین دود و مه در جو بود. ماه نیز در شب به رنگ قرمز دیده شد، که همین ویژگی‌ها بیشتر بر ابهام رویداد افزود.
در قرن هجدهم، مردم دانش امروز درباره علم هواشناسی، جوی و طبیعی نداشتند، بنابراین بسیاری از پدیده‌های غیرعادی را با باورهای دینی و فراتر از طبیعت مرتبط می‌دانستند. «شب سیاه نیو انگلند» به عنوان نشانه‌ای از خشم الهی یا نزدیکی به پایان جهان تلقی شد.
آن زمان، باورهای مذهبی بسیار قوی بود و هر پدیده طبیعی عجیب می‌توانست تعبیرات سنگین دینی داشته باشد. بسیاری از مردم به کلیساها پناه برده و برای نجات دعا می‌کردند.
با گذشت سال‌ها، محققان این رویداد را تحلیل کرده و دلایل احتمالی آن را بررسی کرده‌اند. اگرچه توضیح قطعی تاکنون ارائه نشده، پژوهش‌ها چندین فرضیه علمی را مطرح کرده‌اند:
شواهد نشان می‌دهد که در حوالی این زمان، آتش‌سوزی گسترده‌ای در جنگل‌های شمالی کانادا رخ داده است. دود ناشی از این آتش‌سوزی ممکن است به لایه‌های جو بالاتر نفوذ کرده و همراه با جریان‌های باد به سمت نیو انگلند حرکت کرده باشد. این توضیح با بسیاری از گزارش‌ها درباره وجود دوده و خاکستر در جو همخوانی دارد.
شرایط جوی منطقه ترکیب مناسبی برای ایجاد مه غلیظ و تاریک بوده است. وجود دود آتش‌سوزی و هوای مرطوب ممکن است باعث تشکیل لایه‌های سنگین جو شده باشد.
