تا دهه ۱۹۶۰ میلادی، زمان رسمی دنیا (GMT سپس UT) بر اساس چرخش زمین به دور محور خود اندازهگیری و تنظیم میشد.اما زمین، بسته به عوامل طبیعی چون زلزلههای بزرگ، جزرومدها و ذوب یخهای قطبی، همیشه با سرعت ثابتی نمیچرخد و این باعث ایجاد “اختلاف ریز اما تدریجی” بین ساعتهای نجومی و ساعتهای بسیار دقیق اتمی شد.
با اختراع ساعتهای اتمی (Atomic Clock) و تعیین ثانیه بر پایه ارتعاشات اتم سزیم، حد دقت زمان به سطح بیسابقهای رسید.
در سال ۱۹۶۷، تعریف “ثانیه” در سیستم SI به حالت فعلی (۹,۱۹۲,۶۳۱,۷۷۰ ارتعاشات اتم سزیم-۱۳۳) تغییر یافت.
هر سال، ساعتی که طبق تقویم اتمی دقیق جلو میروند، جلوتـر از زمان واقعی نجومی میافتاد.
برای هماهنگی و جلوگیری از “اختلاف تجمعی”، تصمیم گرفته شد گاهبهگاه، یک “ثانیهٔ اضافی” به ساعت اضافه شود.
۳۰ ژوئن ۱۹۷۲، ساعت ۲۳:۵۹:۶۰ به وقت UTC برای نخستین بار، به ساعت رسمی دنیا یک ثانیه اضافه شد.
وقتی ساعت رسمی باید به “۰۰:۰۰:۰۰” تغییر کند، در عوض رسید به “۲۳:۵۹:۶۰”. این یک ثانیهی کاملاً واقعی بود که عملاً هیچوقت در ساعتهای عادی تجربه نمیشود.
ثبت وقفه کوچکی معادل یک میکروثانیه (microsecond delay) در برخی سرورها و سامانههای دیجیتال بهدلیل نبود هماهنگی نرمافزاری. این اولین باری بود که همۀ کرهی زمین در یک لحظه، جهش ثانیهای را تجربه کرد.
بعضی از سیستمهای کامپیوتری، شبکههای مخابراتی و ماهوارهای بهدلیل آماده نبودن برای وجود “ثانیه اضافی” با اختلال کوتاهی روبرو شدند. این مسئله به مطالعات مهمی درباره سازگاری نرمافزارها با زمان منجر شد. بانکها و مراکز داده، مجبور به بازنویسی نرمافزارهای مدیریت زمان شدند؛ هنوز هم بعضی پروتکلهای اینترنتی با Leap Second مشکل دارند.
این رویداد باعث شد همه کشورهای توسعهیافته فرایند ارتباط، مخابرات، بورس و کدها را با نیاز به ثانیه کبیسه تطبیق دهند. همچنان بحثهایی درباره حذف این روش در محافل استانداردسازی جهانی (مانند ITU، IERS، NIST) وجود دارد.
