"روبَهک، حیله گر نبود."

در سیاهی شب، نور می درخشید و سیاهی آن را می دِرید

گفتند: سرنوشتِ اوست.

روباه در تاریکی ادبیات کهن

چون نور ، خواست بدرخشد

واژگان مجالش ندادند.

پروانه می دانست و نگفت ؛

که مهر ورزیدن را از بَر بود، خالی از فریب .

کورکورانه گفت :"سرنوشتِ اوست..."